v1 Tá ið deyðadagur Dávids nærkaðist, legði hann Sálomoni, syni sínum ríkan við og segði: v2 »Eg fari nú ta leið, sum alt her á fold má fara; men ver nú hugdjarvur og lat tað síggjast, at tú ert maður! v3 Og gæta tað, ið Harrin, Guð tín, býður, so at tú gongur á vegi hans og varðveitir lógir hans, boðorð, fyriskipanir og vitnisburðir, eins og skipað er í Móselóg, til tess at tær má farast væl í øllum, sum tú hevst at, og hvar tú so fert, v4 so at Harrin má evna orð síni, sum hann talaði til mín, tá ið hann segði: Um synir tínir varða um veg sín og ganga í sannleika fyri ásjón míni av heilum huga og allari sál, tá skal ikki vanta tær eftirmaður í hásæti Ísraels! v5 Tú veitst eisini sjálvur, hvat ið Jóab Zerujuson hevur gjørt mær, hvussu hann fór við báðum herhøvdingum Ísraels, Ábneri Nerssyni og Ámasa Jeterssyni, sum hann myrdi og soleiðis helti út blóð í friðartíð og dálkaði beltið um lendar mínar og skógvarnar um føtur mínar við sakleysum blóði. v6 Nýt nú fróðskap tín og lat ikki hansara gráu hár fara í friði niður í helheim! v7 Men sonum Barzillai Gileadita skalt tú sýna mildi og lata teir vera millum teirra, ið eta við borð títt, tí at soleiðis komu teir ímóti mær ta ferðina, tá ið eg flýddi undan Absaloni, bróður tínum. v8 Eisini hevur tú hjá tær Benjaminitan Simei Gerason úr Báhurim, sum las oman yvir meg øgiligar illbønir hina ferðina, tá ið eg fór til Máhanáim. Og tá ið hann seinni kom oman at Jórdan ímóti mær, svór eg honum so dýran um Harran og segði: Ikki skal eg taka teg av lívi! v9 Men tú skalt ikki lata hann sleppa undan revsing; tí at tú ert vitur maður og manst vita, hvussu tú eigur at fara við honum, so at hansara gráu hár fara blóðdálkað niður í helheim.«
v10 Síðan legðist Dávid til hvíldar hjá fedrum sínum og varð jarðaður í Dávidsborgini. v11 Í fjøruti ár hevði Dávid verið kongur yvir Ísrael; í Hebron ráddi hann í sjey ár og í Jerúsalem tríati og trý. v12 Síðan settist Sálomon í hásæti Dávids, faðirs síns; og kongsdømi hansara megnaðist í hvørjum.
v13 So ein dagin fór Ádónija, sonur Haggitar, inn til Batsebu, móður Sálomons, og tá ið hon spurdi hann, um hann kom við friði, játtaði hann v14 og mælti: »Eg havi nakað at tala við teg um.« Og hon segði: »Tala!« v15 Tá mælti hann: »Tú veitst sjálv, at kongsdømið av rættum hoyrdi mær til, og at allur Ísrael leit at mær sum kongsevni; men nú er øðrvísi vorðið, tí at Harrin hevur snúð bróður mínum ríkið til handar. v16 Men nú fari eg at biðja teg um eitt, sum tú mást ikki sýta mær.« Hon segði við hann: »Tala!« v17 Tá mælti hann: »Tala við Sálomon kong – tí at ikki man hann vísa tær burtur – um at geva mær Ábisjag úr Sjúnem til konu.« v18 Batseba svaraði: »Fegin skal eg tala við kong um mál títt.« v19 Síðan fór Batseba at finna Sálomon kong á máli um Ádónija. Kongur reis og fór ímóti henni, lútaði henni og settist aftur í hásæti sítt; síðan læt hann tignarstól seta fram fyri kongsmóðurina, ið sessaðist honum til høgru handar. v20 Tá mælti hon: »Eg komi til tín við eini lítlari bøn; ikki mást tú vísa mær burtur.« Kongur segði við hana: »Sig mær bøn tína, móðir mín; ikki skal eg vísa tær burtur.« v21 Tá mælti hon: »Lat Ádónija, bróður tín, fáa Ábisjag úr Sjúnem til konu.« v22 Sálomon kongur svaraði og segði við móður sína: »Hví biður tú bert um Ábisjag úr Sjúnem Ádónija til handar? Bið heldur um kongsríkið til hansara; tí at hann er elsti bróðir mín, og við honum halda Ebjatar prestur og Jóab Zerujuson!« v23 Tá svór Sálomon kongur við Harran og mælti: »Guð agi meg bæði á ein og annan hátt nú og framvegis, um ikki Ádónija skal bøta við lívinum fyri hetta orð! v24 Og nú, so satt sum Harrin livir, ið mær hevur givið vald og sett meg í hásæti Dávids, faðirs míns, og hevur reist mær hús, eins og hann hevði lovað: Ádónija skal týna lívið og tað í dag!« v25 Síðan sendi Sálomon kongur Benaja Jójadason at drepa hann; soleiðis læt Ádónija lív sítt. v26 Men við Ebjatar prest segði kongur: »Far tær aftur á búgv títt í Ánatot; tú átti at latið lív; men á hesum degi vil eg ikki taka teg av lívi, tí at tú hevur borið ørk Harrans, drottins, fyri Dávidi, faðir mínum, og allar tær neyðir, ið faðir mín mátti líða, leiðst tú saman við honum!« v27 Síðan rak Sálomon Ebjatar burtur, so at hann ikki longur skuldi vera prestur fyri Harranum, til tess at orð Harrans skuldu ganga út, ið hann hevði talað um hús Eli í Silo. v28 Men tá ið Jóab, sum hevði bundið felag við Ádónija og ikki við Absalon, fekk fregn um hetta, flýddi hann at tjaldi Harrans og treiv um altarshornini. v29 Men tá ið Sálomon kongur frætti, at Jóab var flýddur inn í tjald Harrans og stóð við altarið, beyð hann Benaja Jójadasyni fara og veita honum banahøgg. v30 Benaja Jójadason kom tá at tjaldi Harrans og segði við hann: »So býður kongur: Kom út haðan!« Men hin svaraði: »Nei, her vil eg doyggja!« Benaja fór tá og segði fyri kongi, hvussu Jóab hevði svarað. v31 Men kongur segði við hann: »Ger, sum hann bað teg; drep hann og jarða hann og reinsa soleiðis av mær og ætt míni tað blóð, sum hann úthelti fyri onga søk; v32 Harrin letur blóðsekt hans koma oman yvir hann sjálvan, fyri at hann vá tveir menn, ið rættvísari og betri vóru enn hann: Ábner Nersson, herhøvdinga Ísraels, og Ámasa Jetersson, herhøvdinga Júda, sum hann drap við svørði, uttan at Dávid, faðir mín, visti av; v33 nú man blóð teirra koma oman yvir Jóab og avkom hans um allar ævir; men Harrin skal lata Dávid og avkom hans og hús og hásæti hans hava frið um allar ævir!« v34 Tá fór Benaja Jójadason og veitti honum banahøgg; og hann varð jarðaður í húsi sínum í oyðimørkini. v35 Kongur skipaði nú Benaja Jójadason herhøvdinga í Jóabs stað, og Zádok prest skipaði hann í Ebjatars stað. v36 Síðan sendi kongur boð eftir Simei og segði við hann: »Bygg tær hús í Jerúsalem, búgv har og far als ikki burtur haðan! v37 Tí at tað skalt tú vita, at tann dag tú fert haðan og gongur yvir um ánna Kedron, ert tú feigmaður! Skal tá blóð títt koma oman yvir høvur títt!« v38 Simei svaraði kongi: »Hetta hóvar mær væl; eins og kongur, harri mín, hevur sagt, vil trælur tín gera.« Síðan búði Simei langa tíð í Jerúsalem. v39 Men tá ið trý ár vóru umliðin, bar so á, at tveir trælir hjá Simei rýmdu til Ákisj Máakasonar, kongs í Gát. Og tá ið Simei frætti, at trælir hansara vóru í Gát, v40 búði hann seg til, saðlaði asna sín og fór til Gát til Ákisj eftir trælum sínum; og Simei fór og kom heim aftur við trælum sínum úr Gát. v41 Tá ið Sálomon frætti, at Simei var farin úr Jerúsalem til Gát og heim aftur komin, v42 sendi hann boð eftir Simei og segði við hann: »Havi eg ikki latið teg svørja við Harran og lagt tær dýrt við og sagt: Vita skalt tú fyri vist, at tann dag, tú fert nakrar aðrar staðir burtur, ert tú feigmaður. Og tú svaraði mær: Eg havi hoyrt og latið mær tað væl líka. v43 Hví hevur tú ikki hildið tann eið, ið svorin var Harranum, og tað boð, sum eg gav tær?« v44 Framvegis segði kongur við Simei: »Tú veitst sjálvur um alt tað illa, ið tú hevur gjørt Dávidi, faðir mínum; nú letur Harrin ilsku tína koma oman yvir sjálvan teg; v45 men Sálomon kongur skal signast, og hásæti Dávids standa støðugt fyri ásjón Harrans um allar ævir!« v46 Síðan beyð kongur Benaja Jójadasyni at fara og drepa hann; og soleiðis læt hann lív.