v1 Síðan bóru teir Guðs ørk niðan og settu hana inn í tjaldið, sum Dávid hevði reist henni; og teir ofraðu brennioffur og takkaroffur fyri ásjón Guðs. v2 Og tá ið Dávid var liðugur at ofra brennioffur og takkaroffur, vælsignaði hann fólkið í navni Harrans v3 og líknaði hvørjum einstøkum Ísraelita, bæði køllum og konum, ein breyðbita, eitt kjøtstykki og eina vínberjakøku.
v4 Frammi fyri ørk Harrans setti hann nakrar av Levitunum til at gera tænastu og til at takka, tigna og lova Harranum, Guði Ísraels. v5 Ásaf var oddamaður, og honum næstur gekk Zekarja, síðan Uzziel, Sjemiramot, Jehiel, Mattitja, Eliab, Benaja, Óbed-Edóm og Jeiel við hørpum og søltrum, meðan Ásaf læt glymskálirnar glymja, v6 og prestarnir Benaja og Jáhaziel støðugt blástu í lúðrarnar frammi fyri sáttmálaørk Guðs. v7 Tá, á tí degi, setti Dávid á fyrsta sinni Ásaf og brøður hans til at syngja Harranum lov: v8 Harranum lovið, ákallið navn hans, kunngerið tjóðanna millum stórverk hans! v9 Fyri honum syngið! Fyri honum leikið! Um undurverk øll hans mælið! v10 Rósið tykkum av hans heilaga navni! Teir, ið Harran dýrka, verið glaðir í hjarta! v11 Eftir Harranum spyrjið og mátti hans! Ásjón hans søkið allar tíðir! v12 Minnist á undur tey, sum hann gjørdi, á tekin hans og dómsorð av munni hans! v13 Tit tænarar hans, Ísraels avkom, tit, ið hann kjósaði, synir av Jákupi! v14 Hann, Harrin, hann er vár Guð, um allan heim ganga dómar hans, v15 um ævir hann minnist sáttmála sín, í túsund ættarlið, tað orðið, hann gav, v16 sáttmálan, hann gjørdi við Ábraham, og eið sín við Ísak, v17 ið hann setti sum skipan fyri Jákup sum ævigan sáttmála fyri Ísrael, v18 við tað at hann segði: »Tær gevi eg Kánáanland, tað skal vera arvalutur tykkara.« v19 Fámentir vóru teir tá, fáir og fremmandir har. v20 Teir gingu frá fólki til fólks, úr einum ríki í annað. v21 Men ongum hann loyvdi at kúga teir, fyri teirra sakir hann revsaði kongar: v22 »Nertið ikki hinar salvaðu mínar og gerið profetum mínum einki mein!« v23 Syng fyri Harranum verøldin øll! Kunnger frelsu hans dag eftir dag! v24 Sigið frá dýrd hans heidninganna millum, fólkanna millum frá undurverkum hans! v25 Tí at mikil er Harrin og hálovaður, øgiligur er hann yvir øllum gudum, v26 tí at allir tjóðanna gudar eru falsgudar, men Harrin hevur himinin skapað. v27 Hátign og dýrd fyri ásjón hans eru, lov og gleði í halgidómi hans. v28 Veitið Harranum, tit fólkanna ættir, veitið Harranum heiður og lov! v29 Veitið Harranum navns hans sóma, berið gávur og komið í forgarðar hans; nígið fyri Harranum í heilagum skrúði, v30 titra fyri ásjón hans verøldin øll! Hann foldina festi, so at ikki hon vikast! v31 Himin fegnist! Gleðist heimur! Ljóði tað heidninganna millum: »Harrin tók kongsvald!« v32 Havið bróti, alt sum tað er! Hagin fegnist og alt tað, hann ber! v33 Tá rópi øll trø í skóginum fagnaðarróp fyri ásjón Harrans, tí at hann kemur; hann kemur jarðarríkið at døma. v34 Harranum lovið, tí at góður hann er, og miskunn hans varir um ævir! v35 Og sigið: Bjarga okkum, frelsunnar Guð vár; frá heidningunum savna okkum saman og frels okkum, at vit mega lova tínum heilaga navni og av tíni dýrd okkum rósa! v36 Lovaður veri Harrin, Ísraels Guð, um aldur og allar ævir! Og fólkið alt segði: »Amen!« og »Halleluja!«
v37 Síðan læt hann Ásaf og brøður hansara verða eftir har frammi fyri sáttmálaørk Harrans til tess at gera tænastu við ørkina eftir tí, sum tørvur var á á hvørjum degi. v38 Og Óbed-Edóm Jeditunsson og Hósa og brøður teirra, í alt seksti og átta, setti hann sum duravørðir. v39 Men Zádok prest og brøður hansara, prestarnar, læt hann vera frammi fyri bústaði Guðs á offurheygnum í Gibeon v40 til tess at frambera Harranum brennioffur á brennioffuraltarinum støðugt bæði morgun og kvøld beint eftir teirri lóg, sum Harrin hevði lagt fyri Ísrael; v41 og saman við teimum Heman og Jedutun og hinar, ið navngreiniliga vóru útvaldir til at lova Harranum við hesum niðurlag: »Tí at miskunn hans varir um ævir!« v42 Og teir høvdu hjá sær lúðrar og glymskálir til teirra, ið leikaðu, og ljóðføri til songir Guðs. Men synir Jedutuns vóru duravørðir.
v43 Síðan fór alt fólkið hvør heim til sín sjálvs; og Dávid snúðist heim at signa hús sítt.