v1 Ta ferðina sungu Móses og Ísraelsmenn Harranum henda lovsong og søgdu: »Eg vil lovsyngja Harranum, tí at hátt er hann hevjaður; hestum og reiðmonnum stoytti hann í havið niður! v2 Harrin er styrki mín og lovsongur, og hann varð mær til frelsu; hann er Guð mín, og eg vil hálova honum, Guði faðirs míns, og eg vil tigna hann! v3 Harrin er avrekskappi; Harrin er navn hans!
v4 Vagnar Fáraos og herlið hans rindaði hann í havið, og reystastu hetjur hans sukku í Havið Reyða. v5 Undirdjúpið huldi teir, sum steinar teir sukku í havdýpið. v6 Tín høgra hond, Harri, sýndi seg dýrmæta í kraft; tín høgra hond, Harri, smildraði fíggindan! v7 Í tignarmátti tínum banar tú mótstøðumonnum tínum, tín óhefta vreiði oyðir teir eins og sáðir. v8 Fyri andablástri tínum laðaðust vøtnini upp; bylgjurnar stóðu eins og veggur; undirdjúpið storknaði í miðjum havi. v9 Fíggindin hugsaði: Eg skal elta teir og fáa teir aftur; skifta herfong og á teimum stilla vreiði mína; eg skal bregða brandi mínum; hond mín skal oyða teir! v10 Tú blásti við anda tínum, so havið huldi teir; teir sukku eins og blýggj í hinum veldigu vøtnum. v11 Hvør av gudum er sum tú, Harri? Hvør er sum tú dýrmætur í heilagleika, ræðuligur í kraftargerðum, øgiligur, tá ið undur tú gert! v12 Tú rætti út tína høgru hond, jørðin gloypti teimum. v13 Tú leiddi í miskunn tíni tað fólk, sum tú loysti, tú fylgdi teimum við mátti tínum til tín heilaga bústað. v14 Tjóðirnar hoyrdu tað og skulvu, fjáltur kom á íbúgvar Filistalands. v15 Tá titraðu ættarhøvdingar Edóms, nøtran kom yvir oddamenn Móabs; øllum íbúgvum Kánáanlands bilaði hugur og hjarta. v16 Nøtran og angist kom yvir teir; fyri tínum máttmikla armi tagnaðu teir sum steinurin, til fólk títt, Harri, var komið yvirum, til tað fólk, sum tú vanst tær, var komið yvirum. v17 Tú leiddi teir og setti teir niður á ognarfjalli tínum, har, sum tú búði tær bústað til, Harri, í halgidóminum, Harri, sum hendur tínar reistu. v18 Harrin er kongur um aldur og allar ævir!
v19 Tí at tá ið hestar Fáraos og hervagnar og reiðmenn hans vóru komnir út í havið, læt Harrin vøtn havsins streyma aftur yvir teir; men Ísraelsmenn gingu turrskøddir mitt ígjøgnum havið.
v20 Tá tók Mirjam, profetkona, systir Árons, glymskál í hond; og allar konurnar komu aftan á hana við glymskálum og dansi. v21 Og Mirjam skipaði hjá teimum og kvað: Syngið fyri Harranum, tí at hátt er hann hevjaður; hestum og reiðmonnum stoytti hann í havið!
v22 Síðan læt Móses fólkið halda ferðini frá Reyðahavinum; og tey fóru út í oyðimørkina Sjúr og reikaðu har um í oyðimørkini í tríggjar dagar uttan at finna nakað vatn. v23 Tá komu teir til Mára; men teir kundu ikki drekka av vatninum har, av tí at tað var beiskt; tí eitur tann staður Mára. v24 Tá meylaði fólkið inn á Móses og segði: »Hvat skulu vit drekka?« v25 Hann rópaði tá til Harrans; og Harrin vísti honum á eitt træ; og tá ið hann blakaði tað í vatnið, varð vatnið drekkandi. Har skipaði hann teimum lóg og rætt; og har royndi hann tey. v26 Og hann segði: »Lýður tú rødd Harrans, Guðs tíns, og gert tað, sum rætt er fyri honum, og lurtar eftir boðorðum hans og heldur allar fyriskipanir hans, tá skal eg onga av teimum sóttum leggja á teg, sum eg læt koma yvir Egyptar; tí at eg, Harrin, eri tann, ið grøðir teg.«
v27 Síðan komu teir til Elims; har vóru tólv vatnslindir og sjeyti pálmar; og teir settu búðir sínar har við vatnið.