v1 Framvegis talaði Harrin við Móses og segði: v2 »Sig við Áron og synir hans, at teir skulu fara virðiliga við halgigávum Ísraelsmanna, sum teir víga mær, so at teir vanhalga ikki heilaga navn mítt. Eg eri Harrin! v3 Sig við teir: Ein og hvør av kyntátti tykkara í komandi ættarliðum, sum, meðan hann er óreinur, nærkast halgigávum teimum, ið Ísraelsmenn halga Harranum, hann skal verða oyddur frá ásjón míni. Eg eri Harrin! v4 Eingin av Árons ætt, sum er líktráur ella er brekaður við útflot, má eta av halgigávunum, fyrr enn hann er vorðin reinur aftur; og tann, sum nertur við nakran, sum er óreinur av líki, ella hevur sáðlát, v5 ella tann, sum nertur við nakað skriðkykt, ið elvir óreinleika, ella við mann, ið elvir óreinleika, hvat óreinleiki tað enn má vera – v6 ja, hvør, ið nertur við nakað tílíkt, hann skal vera óreinur til kvølds og ikki eta av halgigávunum, uttan so er, at hann fyrst hevur tváað likam sítt í vatni. v7 Og so skjótt sum sól er farin til viða, er hann reinur og má eta av halgigávunum; tí at tað er matur hansara. v8 Sjálvdeyð og sundurskrædd djór má hann ikki eta, tí at av tílíkum verður hann óreinur. Eg eri Harrin! v9 Teir skulu tí varðveita boðorð míni, so at teir ikki verða syndasekir og soleiðis týna lívið, av tí at teir vanhalgaðu tað heilaga. Eg eri Harrin, hann, sum halgar tey. v10 Eingin, sum ikki er av prestaætt, og eingin niðursetumaður og bønarmaður hjá presti má eta av tí heilaga. v11 Men trælur, sum presturin keypir fyri silvur, má eta av tí; og somuleiðis trælur, sum føddur er í húsi hans, teir mega eta av mati hans. v12 Prestdóttir, ið verður gift manni, sum ikki er av prestaætt, má ikki eta av avskurðarhalgigávunum. v13 Men tá ið prestdóttir verður einkja, ella hon er afturrikin og eigur einki barn og vendir heim aftur í hús faðirs síns, tá má hon eins og í ungdómi sínum eta av mati faðirs síns; men eingin, sum ikki er av prestaætt, má eta av tí. v14 Um maður av misgáu etur av tí heilaga, tá skal hann endurgjalda prestinum tað heilaga umframt greiða honum fimting av virði tess. v15 Prestarnir mega ikki vanhalga tær halgigávur, sum Ísraelsmenn ofra Harranum, v16 og lata teir leiða synd og sekt yvir seg við at eta av halgigávunum; tí at eg eri Harrin, hann sum halgar teir!«
v17 Og Harrin talaði framvegis við Móses og segði: v18 »Tala til Áron og synir hans og allar Ísraelsmenn og sig við teir: Um einhvør av Ísraels ætt ella av útisetunum í Ísrael framber offurgávu sína, hvørt tað er heitoffur ella sjálvboðið offur, ið teir frambera Harranum sum brennioffur, v19 tá skal tað vera lýtaleyst kalloffur av neytum, seyðum ella geitum, til tess at tað má gera teir væl toknaðar frammi fyri Guði. v20 Einki, sum er brekað, mega tit frambera sum offur, tí at tað ger tykkum ikki væl toknaðar. v21 Tá ið maður framber Harranum takkaroffur, hvørt tað er at evna heiti ella sum sjálvboðið offur av stórdýrum ella smalum, tá skal tað vera lýtaleyst, so at tað má veita honum góðan tokka; brek má als ikki finnast á tí. v22 Djór, sum er blint ella beinbrotið ella sært, ella djór, sum hevur kýli, skrubb ella óferi, mega tit ikki ofra Harranum; sum eldoffur mega tit ikki geva Harranum tílíkt upp á altarið. v23 Oksa og seyð, sum hava einhvønn ov stóran ella avskeplaðan lim, mega tit ofra sum sjálvboðið offur, men sum heitoffur verður tað ikki væl toknað. v24 Djór, sum geld eru, annaðhvørt eistini eru meltað ella morlað, undanslitin ella skorin, mega tit ikki ofra Harranum; tílíkt mega tit ikki gera í landi tykkara. v25 Heldur ikki mega tit fáa tykkum tílíkt djór av útlendskum manni og bera tað sum offurmat fram fyri Guð tykkara; tí at tað er lýtt og brekað og veitir tykkum ongan tokka.«
v26 Og Harrin talaði framvegis við Móses og segði: v27 »Verður kálvur kálvaður, lamb ella geitarlamb lembt, skal tað ganga undir móðurini í sjey dagar; men frá áttanda degi er tað væl toknað sum eldoffur til Harrans. v28 Hvørki av stórdýrum ella smalum mega tit slátra djór og unga tess á sama degi. v29 Tá ið tit ofra Harranum lovoffur, mega tit ofra tað soleiðis, at tað ger tykkum væl toknaðar. v30 Sama dagin skal tað verða etið; einki mega tit leiva av tí til morgunin eftir: Eg eri Harrin! v31 Tit skulu varðveita boðorð míni og halda tey. Eg eri Harrin. v32 Vanhalgið ikki heilaga navn mítt; eg vil vera heilagur millum Ísraelsmenn. Eg eri Harrin, hann, ið halgar tykkum, v33 og leiddi tykkum út úr Egyptalandi til tess at vera Guð tykkara. Eg eri Harrin!«