v1 Og nakrir komu oman frá Júdeu og lærdu brøðurnar hetta: »Um tit ikki verða umskornir eftir Móse siði, tá kunnu tit ikki verða frelstir.« v2 Men tá ið nú kom stríð upp, og tað varð ikki lítil orðadráttur millum Paulusar og Barnabasar og teirra, tá ráddu teir av, at Paulus og Barnabas og nakrir aðrir av teimum skuldu fara niðan til Jerúsalem og hitta ápostlarnar og hinar elstu um henda spurningin. v3 Kirkjuliðið fylgdi teimum nakað á veg, og teir fóru um Fønikíu og Sámáriu og søgdu frá umvending heidninganna, og teir gjørdu øllum brøðrunum stóra gleði. v4 Og tá ið teir vóru komnir til Jerúsalem, vórðu teir væl fagnaðir av kirkjuliðinum og ápostlunum og hinum elstu; og teir søgdu frá, hvørji stór verk Guð hevði gjørt við teimum. v5 Men nakrir úr Fariseara flokkinum, sum høvdu tikið við trúgv, reistust og søgdu: »Teir eiga at verða umskornir og at fáa boð um at halda Móselóg.« v6 Men ápostlarnir og hinir elstu komu saman at samráðast um hetta mál. v7 Men tá ið mikil orðadráttur hevði verið um tað, reistist Pætur og segði við teir: »Góðu menn og brøður, tit vita, at fyri langt síðan ráddi Guð av tykkara millum, at heidningarnir av munni mínum skuldu hoyra orð gleðiboðskaparins og taka við trúgv. v8 Og Guð, sum hjørtuni kennir, bar teimum vitnisburð, tá ið hann gav teimum hin heilaga andan eins og okkum; v9 og ongan mun gjørdi hann millum okkara og teirra, við tað at hann við trúnni reinsaði hjørtu teirra. v10 Hví freista tit tá nú Guð við at leggja eitt ok á nakkan á lærusveinunum, sum hvørki fedrar okkara ella vit orkaðu at bera? v11 Men vit trúgva, at vit verða frelstir við Harrans Jesu náði á sama hátt sum teir.« v12 Tá tagdi øll mannamúgvan, og tey lýddu á Barnabas og Paulus, sum søgdu frá, hvussu stór tekin og undur Guð hevði gjørt heidninganna millum við teimum. v13 Og tá ið teir vóru lidnir at tala, tók Jákup til orða og segði: »Góðu menn og brøður, hoyrið meg! v14 Símun hevur greitt frá, hvussu Guð í fyrstuni hevði umhugsan um at taka navni sínum eitt fólk millum heidninganna; v15 og við hetta samsvara orð profetanna, soleiðis sum skrivað stendur: v16 »Eftir hetta skal eg venda aftur og endurreisa hina falnu tjaldbúð Dávids, og tað, sum er niðurrivið av henni, skal eg byggja upp aftur og seta upp av nýggjum, v17 so at teir, sum eftir eru av monnum, mega leita til Harrans, og øll heiðin fólk, sum navn mítt er nevnt yvir,« sigur Harrin, sum hetta ger, v18 sum kunnigt er frá upphavi. v19 Tí haldi eg, at ikki eigur at verða tyngt um hjá teimum, sum av heidningunum venda um til Guðs; v20 men at tað eigur at verða skrivað til teirra, at teir skulu halda seg frá allari óreinsan av skurðgudum og frá hordómi og frá tí, sum er kvalt, og frá blóði; v21 tí at Móses hevur frá fornum tíðum í hvørji bygd teir, sum prædika hann, við tað at hann verður lisin upp í samkomuhúsunum hvønn hvíludag.« v22 Tá samtyktu ápostlarnir og hinir elstu saman við øllum kirkjuliðinum at senda menn, sum til tess vórðu valdir teirra millum, til Antiokíu saman við Paulusi og Barnabasi og vóru tað Judas, sum kallaðist Barsabbas, og Silas, nógv virdir menn brøðranna millum. v23 Og teir skrivaðu hetta við teimum: »Ápostlarnir og hinir elstu, brøðurnir, senda brøðrunum í Antiokíu og Sýriulandi og Kilikíu, sum áður vóru heidnir, heilsan sína. v24 Av tí at vit hava hoyrt, at nakrir, sum eru komnir frá okkum, hava loypt ekka á tykkum við orðum sínum og hava órógvað sálir tykkara, uttan at vit hava givið teimum nakað í umboð, v25 so hava vit á einum máli samtykt at senda menn, sum til tess eru valdir, til tykkara saman við okkara elskuligu Barnabasi og Paulusi, v26 teimum monnum, sum hava sett lív sítt í váða fyri várs Harra Jesu Krists navns skuld. v27 Vit hava tí sent Judas og Silas, og teir skulu eisini munnliga boða tykkum tað sama; v28 tí at heilagi andin og vit hava samtykt ikki at leggja aðra byrði á tykkum uttan hetta, sum neyðturvuligt er: v29 at tit halda tykkum frá skurðgudaofrum og frá blóði og frá kvaldum og frá hordómi. Um tit varnast hetta, skal tykkum gangast væl. Heilir og sælir!«
v30 Teir vórðu tá latnir avstað og komu oman til Antiokíu, og teir kallaðu alt fólkið saman og fingu teimum brævið. v31 Men tá ið tey lósu tað, vórðu tey glað um hesa ugganina. v32 Og Judas og Silas, sum sjálvir eisini vóru profetar, ámintu brøðurnar við mongum orðum og styrktu teir. v33 Og tá ið teir høvdu verið har eina tíð, lótu brøðurnir teir fara avstað aftur í friði til teirra, sum høvdu sent teir. v34 [Men Silas setti sær fyri at verða verandi har]. v35 Men Paulus og Barnabas steðgaðu í Antiokíu og lærdu og boðaðu saman við mongum øðrum orð Harrans. v36 Men tá ið nakrir dagar vóru lidnir, segði Paulus við Barnabas: »Latum okkum fara avstað aftur og vitja brøðurnar í hvørji bygd, har sum vit boðaðu orð Harrans, fyri at vita, hvussu teimum veit við.« v37 Men Barnabas vildi eisini taka Jóhannes, sum kallaðist Markus, við. v38 Men Paulus helt ikki, at teir skuldu taka hann við, sum skildist frá teimum í Pamfýliu og ikki fylgdist við teimum í arbeiðið. v39 Har varð tá skarpur tvídráttur, so at teir skildust hvør frá øðrum, og Barnabas tók Markus við sær og sigldi til Kýpern. v40 Men Paulus valdi sær Silas og fór avstað, givin upp í Harrans náði av brøðrunum. v41 Og hann fór um Sýriuland og Kilikíu og styrkti kirkjuliðini.