v1 Jefta Gileaditi var mikil hetja; men hann var skøkjusonur. Gilead hevði gitið Jefta. v2 Men eisini kona Gileads føddi honum synir; og tá ið teir vóru tilkomnir, róku teir Jefta burtur og søgdu við hann: »Ikki skalt tú fáa arv í ætt faðirs okkara, tí at tú ert sonur fremmanda konu.« v3 Tá flýddi Jefta undan brøðrum sínum og settist niður í landinum Tób. Har savnaðust um hann rekavætti, sum fylgdu honum á ferðum hans. v4 Tá nú ein tíð var umliðin, fóru Ammonitar í hernað móti Ísrael. v5 Og tá ið Ammonitar tóku at herja á Ísrael, fóru hinir elstu í Gilead eftir Jefta, til tess at fáa hann heim aftur úr landinum Tób. v6 Teir søgdu við Jefta: »Kom og ver oddamaður okkara. Tá skulu vit berjast við Ammonitar.« v7 Men Jefta svaraði teimum elstu í Gilead: »Hava tit ikki lagt hatur á meg og rikið meg burtur úr húsi faðirs míns? Hví koma tit til mín nú, tá ið tit eru staddir í neyð?« v8 Men teir elstu í Gilead søgdu við Jefta: »Tessvegna eru vit nú aftur komnir til tín. Vilt tú koma við okkum móti Ammonitum, so skalt tú vera høvdingi alra teirra, sum búgva í Gilead.« v9 Jefta svaraði teim elstu í Gilead: »Vilja tit hava meg aftur við tykkum til tess at berjast móti Ammonitum, og Harrin gevur teir undir mítt vald, so skal eg vera høvdingi tykkara.« v10 Tá søgdu teir elstu í Gilead við Jefta: »Harrin veri hoyrnarvitni okkara millum! Vissuliga vilja vit gera, eins og tú hevur sagt!« v11 Tá fór Jefta við teim elstu í Gilead, og fólkið setti hann sum høvdinga og oddamann yvir sær. Og Jefta tók uppaftur øll orð síni fyri Harranum í Mizpa.
v12 Síðan sendi Jefta ørindreka á fund við kong Ammonita og læt siga: »Hvat er okkara millum, at tú kemur at herja á meg og land mítt?« v13 Kongur Ammonita svaraði ørindrekum Jefta: »Jú, Ísraelsmenn løgdu undir seg land mítt, tá ið teir komu úr Egyptalandi, frá Arnon og alt at Jabbok og Jórdan. Lat tað nú frá tær aftur við góðum!« v14 Jefta sendi tá aftur ørindrekar á fund við kong Ammonita v15 og læt siga við hann: »So sigur Jefta: Ísrael legði ikki Móabs land undir seg ella land Ammonita. v16 Men tá ið Ísraelsmenn fóru úr Egyptalandi og komu gjøgnum oyðimørkina at Reyðahavinum og vóru komnir til Kádesj, v17 tá sendu teir ørindrekar á fund við Edóms kong og lótu siga: Loyv okkum at fara gjøgnum land títt! Men Edóms kongur vildi ikki hoyra. Eisini Móabs kongi sendu teir boð; men heldur ikki hann vildi hoyra. Ísrael varð tá verandi í Kádesj. v18 Síðan komu teir gjøgnum oyðimørkina og fóru í bug kring um Edóms land og Móabs land og komu eystaneftir at Móabs landi og settu upp herbúðir sínar hinumegin Arnon, men komu ikki inn á landaøki Móabs, tí at Arnon er landamark Móabs. v19 Ísrael sendi tá ørindrekar á fund við Sihon kong Ámorita, kongin av Hesjbon, og læt siga við hann: Loyv okkum at fara gjøgnum land títt hagar, ið vit ætla okkum. v20 Men Sihon sýtti teimum loyvi at fara gjøgnum land sítt og savnaði alt herlið sítt, og teir settu upp herbúðir sínar í Jáhza til tess at berjast við Ísrael. v21 Men Harrin, Ísraels Guð, gav Sihon og alt herlið hansara upp í hendur Ísraelsmanna, so at teir vunnu sigur av teimum og løgdu undir seg alt tað land, sum Ámoritar búðu í. v22 Soleiðis løgdu teir undir seg alt landaøki Ámorita frá Arnon at Jabbok og frá oyðimørkini alt at Jórdan. v23 Harrin, Ísraels Guð, rak sjálvur Ámoritar undan fólki sínum Ísrael; og nú ætlar tú at leggja land tess undir teg! v24 Manst tú ikki ogna tær land teirra, ið Kemosj, gud tín, rekur burtur undan tykkum? Á sama hátt ogna vit okkum land teirra, ið Harrin, Guð okkara, rekur burtur undan okkum. v25 Manst tú vera frægari enn Bálak Zipporsson, kongur av Móab? Klandraðist hann við Ísrael ella fór í hernað móti teimum? v26 Í trý hundrað ár hava nú Ísraelsmenn búð í Hesjbon og umliggjandi bygdum, í Ároer og umliggjandi bygdum, og í øllum borgunum fram við Arnon; hví hava tit ikki tikið landið eftir øllum hesum árum? v27 Eg havi ikki gjørt tær nakað, men tú bert teg illa at við at herja á meg. Harrin, sum er dómari, skal døma í dag millum Ísraelsmanna og Ammonita!« v28 Men kongur Ammonita vildi ikki lurta eftir tí, sum Jefta læt siga við hann.
v29 Tá kom andi Harrans yvir Jefta, og hann fór ígjøgnum Gilead og Manasse; og hann fór til Mizpe í Gilead, og frá Mizpe í Gilead fór hann ímóti Ammonitum. v30 Og Jefta gjørdi Harranum heiti og segði: »Um tú gevur Ammonitar upp í hendur mínar, v31 tá skal tann, sum fyrstur kemur út úr húsi mínum móti mær, tá ið eg komi heim aftur í øllum góðum frá Ammonitum, hoyra Harranum til, og eg skal ofra honum hann sum brennioffur.« v32 Síðan fór Jefta í hernað móti Ammonitum; og Harrin gav teir upp í hendur hansara, v33 so at hann vann almiklan sigur á teimum frá Ároer og alla leið til Minnit – tjúgu borgir – og til Ábel-Keramin. Soleiðis máttu Ammonitar lúta fyri Ísraelsmonnum.
v34 Men tá ið hann kom heim aftur til Mizpe, sí, tá kom dóttir hansara út móti honum við glymskálum og dansi; hon var onkarbarn hansara; hann átti hvørki son ella dóttur umframt hana. v35 Og tá ið hann bar eyga við hana, skræddi hann klæði síni sundur og rópaði: »Á, dóttir mín, tú veldir mær sorg og elvir mær miklan trega, tí at eg havi latið upp munn mín fyri Harranum, og eg kann ikki taka orð míni aftur!« v36 Men hon segði við hann: »Faðir mín, hevur tú latið upp munn tín fyri Harranum, tá ger við meg eftir orðum tínum, nú tá ið Harrin hevur givið tær hevnd yvir fíggindar tínar, Ammonitarnar!« v37 Og hon mælti við faðir sín: »Eitt biði eg teg um: Veit mær frest í tveir mánaðir, so at eg kann fara í fjøllini saman við vinkonum mínum at gráta yvir, at eg má doyggja sum ungmoy.« v38 Hann svaraði: »Far!« Og hann sendi hana burtur í tveir mánaðir. Hon helt tá í fjøllini við vinkonum sínum at gráta yvir at skula doyggja sum ungmoy. v39 Men tá ið teir tveir mánaðirnir vóru lidnir, kom hon heim aftur til faðirs síns; og hann gjørdi tá við hana samsvarandi heiti sínum. Men hon hevði ikki vitað av manni. Tað varð seinni siður í Ísrael, v40 at Ísraelsdøtur ár eftir ár fara og hevja harmljóð um dóttur Jefta Gileadita fýra dagar á hvørjum ári.