v1 Og eingil Harrans kom frá Gilgal til Betel. Og hann mælti: »Eg leiddi tykkum úr Egyptalandi og førdi tykkum inn í tað landið, sum eg svór fedrum tykkara; og eg segði: Eg skal um allar ævir ikki slíta sáttmála mín við tykkum! v2 Men tit mega ikki gera sáttmála við íbúgvarnar í hesum landi; heldur skulu tit bróta niður altar teirra. Men tit lýddu ikki rødd míni; hví gjørdu tit hetta? v3 Tí sigi eg nú: Eg vil ikki reka teir undan tykkum, men teir skulu verða broddar í síðum tykkara, og gudar teirra skulu verða tykkum snerra!« v4 Tá ið eingil Harrans hevði mælt hesum orðum til allar Ísraelsmenn, skar fólkið í grát. v5 Tí kallaðu teir henda stað Bókim. Síðan bóru teir Harranum fram offur.
v6 Eftir hetta læt Jósva fólkið fara frá sær; og Ísraelsmenn snúðust heim aftur hvør á sín arvalut til tess at ogna sær landið. v7 Og fólkið tænti Harranum allar ævidagar Jósva, og so leingi sum hinir elstu vóru á lívi, sum livdu eftir Jósva, og sum høvdu sæð allar tær kraftargerðir, ið Harrin hevði gjørt fyri Ísrael. v8 Og Jósva Nunsson, tænari Harrans, doyði eitt hundrað og tíggju ára gamal. v9 Teir jarðaðu hann í arvaluti hans í Timnat-Heres á Efraims fjøllum fyri norðan Gáasj fjallið. v10 Men tá ið alt tað ættarliðið hevði savnast hjá fedrum sínum, og annað ættarlið var komið í staðin, ið hvørki kendi Harran ella tey verk, sum hann hevði gjørt fyri Ísrael, v11 tá fóru Ísraelsmenn at gera tað, sum ilt var í eygum Harrans, og tæntu Báalunum. v12 Teir sviku Harran, Guð fedra teirra, sum hevði leitt teir út úr Egyptalandi, og eltu aðrar gudar, gudar, sum grannatjóðirnar høvdu; teimum fullu teir til kníggja og reittu soleiðis Harran. v13 Teir sviku Harran og dýrkaðu Báal og Ástartur. v14 Tá tók bræði Harrans at brenna móti Ísrael; og hann gav teir upp í ránsmanna hendur, ið rændu teir; hann læt teir upp í hendur fígginda teirra, so at teir ikki kundu standast móti fíggindum sínum. v15 Hvar teir so fóru, var hond Harrans móti teimum til ógævu, eins og Harrin hevði sagt og svorið teimum. Soleiðis trongdi hann teir illa. Men tá ið teir rópaðu til Harrans um hjálp v16 vakti hann upp dómarar, ið bjargaðu teimum undan ránsmanna valdi. v17 Heldur ikki dómarum sínum lýddu teir, men drivu hor við øðrum gudum og tilbóðu teir. Brátt viku teir av tí vegi, sum fedrar teirra høvdu gingið í lýdni móti boðorði Harrans; til teirra bregðaðu teir ikki. v18 Men hvørja ferð Harrin vakti teimum upp dómarar, var Harrin við dómaranum og bjargaði teimum undan valdi fígginda teirra, so leingi dómarin var á lívi, tí at Harrin harmaðist um teir, tá ið teir eymkaðu seg undan teimum, ið trongdu og kúgaðu teir. v19 Men so skjótt sum dómarin var deyður, vórðu teir aftur verri enn fedrar teirra til at elta aðrar gudar og dýrka og tilbiðja teir. Teir lættu ikki av illu gerðum sínum og sínum tvørsinta atburði.
v20 Tá tendraðist vreiði Harrans móti Ísrael; og hann segði: »Av tí at hetta fólkið hevur slitið sáttmála mín, sum eg gjørdi við fedrar teirra, og ikki hevur lýtt rødd míni, v21 vil eg ikki longur reka undan teimum nakra av teimum tjóðum, ið Jósva læt vera eftir, tá ið hann andaðist, v22 til tess at eg við teimum kann royna Ísrael, um teir vandaliga vilja ganga leiðir Harrans eins og fedrar teirra, ella ikki.« v23 Soleiðis læt Harrin hesar tjóðir verða búgvandi í friði og rak tær ikki burtur brádliga og gav tær ikki upp í hendur Jósva.