v1 Men so sigur nú Harrin, ið skapaði teg, Jákup, og myndaði teg, Ísrael: Óttast ikki, eg endurloysi teg; eg nevni teg við navni, tú ert mín. v2 Gongur tú gjøgnum vøtn, tá eri eg við tær, gjøgnum streymar, tá skola teir teg ikki burtur; gongur tú gjøgnum eld, skal hann ikki brenna teg, og login ikki granda tær. v3 Tí at eg, Harrin, eri Guð tín, hin heilagi í Ísrael, frelsari tín; eg gevi Egyptaland í loysigjald fyri teg og lati Bláland og Seba í tín stað. v4 Av tí at tú ert mær dýrmætur, mikilsverdur og kærur, gevi eg menn í endurgjald fyri teg og lati tjóðir bøta fyri lív títt. v5 Óttast ikki, tí at eg eri við tær; eg komi við ætt tíni úr eystri og savni teg saman úr vestri, v6 sigi við norðurheimin: »Gev frá tær!« og við suðurheimin: »Halt teimum ikki aftur. Flyt synir mínar úr fjarlegdini og døtur mínar frá heimsins endum v7 hvønn tann, sum við navni mínum er nevndur, og eg havi skapað mær til dýrdar, hvønn tann, sum eg havi myndað og gjørt.«
v8 Leiðið fram hitt blinda fólkið, sum hevur eygu, hini deyvu, sum kortini hava oyru. v9 Latið allar heidningarnar koma til fundar og tjóðirnar savnast saman. Hvør av teimum kann kunngera tílíkt ella sanna fyri okkum, at spádómar teirra eru útgingnir? Komi teir fram við vitnum sínum og lati mál sítt sannast, at menn mega siga, tá ið teir hoyra tað: »Tað er satt!« v10 Men tit eru vitni míni, sigur Harrin, tænari mín, sum eg havi útvalt, at tit skulu vita tað og trúgva á meg og skilja, at tað er eina eg; undan mær er eingin gud vorðin til, og eftir meg kemur eingin; v11 eg, eina eg, eri Harrin, uttan meg er eingin frelsari til. v12 Tað var eg, sum boðaði frá og hjálpti, eg, sum kunngjørdi tað, og eingin fremmandur tykkara millum, tit eru vitni míni, sigur Harrin. Eg eri Guð frá upphavi v13 og verði tað allar tíðir; eingin frelsir úr mínum hondum, og hvør kann gera verk mítt ógjørt?
v14 So sigur Harrin, loysnari tykkara, hin heilagi í Ísrael: Tykkara vegna geri eg sendiferð til Bábel og loysi teir allar út úr fangahúsi, men leggi Kaldear í fjøtur. v15 Eg, Harrin, eri hin heilagi tykkara, skapari Ísraels og kongur tykkara. v16 So sigur Harrin, hann sum legði veg gjøgnum havið, gøtu gjøgnum stríðar streymar, v17 og leiddi út hagar vagnar og hestar, her og herhøvdingar; níga teir máttu, risu ei aftur, kódnaðu, sloknaðu sum rak: v18 Hugsið ikki um hitt umlidna og leggið ikki í geyma tað, sum áður var! v19 Sí, nú skapi eg nýggjar lutir; tað sprettur longu, síggja tit tað ikki? Gjøgnum oyðimørkina leggi eg veg og leiði áir yvir reyn. v20 Villdjórini, sjákálar og strutsar, skulu veita mær heiður, tí at eg vatni oyðimørkina og leiði áir yvir reynið, so at tað fólk, sum eg útvaldi, fær sløkt sín tosta, v21 og tann tjóð, sum eg skapaði, má syngja mær lov.
v22 Men á meg hevur tú ikki kallað, Jákup, og ikki møtt teg mín vegna, Ísrael; v23 tú flutti mær eingi brennioffurlomb og tignaði meg ikki við sláturofrum. Eg havi ikki plágað teg við grónofrum og ikki møtt teg við roykilsi. v24 Tú keypti mær ikki roykverk fyri silvur og seyrgaði meg ikki við tínum feitu sláturofrum. Nei, tú plágaði meg við syndum tínum og møddi meg við misbrotum tínum. v25 Eg, eg eina, striki út misgerðir tínar vegna mín sjálvs og minnist ikki syndir tínar. v26 Stevn mær og latum okkum hittast á tingi, verj mál títt, so at tú kanst fáa rætt! v27 Tín fyrsti forfaðir syndaði, og málsmenn tínir vóru mær ótrúgvir. v28 Tessvegna vanhalgaði eg heilagar høvdingar, gav Jákup upp til oyðingar og læt Ísrael verða til spott.