v1 Orð Harrans kom til mín soljóðandi: v2 Mansbarn, snúgv andliti tínum móti Gog í Mágog-landi, høvdinga yvir Rosj, Mesjek og Túbal, og profetera móti honum v3 og sig: So sigur Harrin, drottin: Sí, eg ráðist á teg, Gog, høvdingi yvir Rosj, Mesjek og Túbal! v4 Eg skal snúgva tær á, seta onglar í kjálkar tínar og leiða teg út saman við øllum herliði tínum, hestum og reiðmonnum, ið allir eru skrýddir í skarlak, ovurmikil manngarður, allir við skildi og hjálmi og svørði í hendi. v5 Persar, Blámenn og Putmenn eru við teimum; allir við skildi og hjálmi. v6 Gómer og allir herflokkar hans, Tógarma, hin norðasta tjóðin – og allir herflokkar hennara; í ferðini við tær eru mangar tjóðir. v7 Búgv teg út og ver búgvin, tú og allar herfjøldir tínar, ið hava savnast um teg, og ver til reiðar at veita mær tænastu. v8 Eftir langa tíð skulu boð koma eftir tær; tá ið árini eru at enda, skalt tú ráðast á land, ið er sloppið undan svørði, á fólk, sum úr mongum tjóðum hevur verið savnað saman á Ísraels fjøllum, ið so leingi hava ligið í oyði, fólk, ið hevur verið flutt burtur úr tjóðunum og nú býr alt samalt ekkaleyst. v9 Tú skalt hevja teg eins og harðveður og koma sum óveðursskýggj til tess at hylja landið, tú og allir herflokkar tínir og hinar mongu tjóðir, ið við tær eru.
v10 So sigur Harrin, drottin: Á tí degi munnu illar hugsanir koma upp í hjarta tínum, og tú manst fara at verða vándur í ráðum v11 og siga: Eg vil fara ímóti landi við opnum bygdum og ráðast á friðsamar menn, ið búgva ekkaleysir, ið allir búgva uttan borgargarðar og hvørki hava lokur ella lið – v12 til tess at ræna og rupla og leggja hond á borgir, ið upp aftur eru bygdar, á fólk, sum er savnað saman úr tjóðunum og hevur vunnið sær ognir og eyð og nú býr á nalva jarðarinnar. v13 Keypmenn úr Sába og Dedan og alt sølufólkið úr Tarsis siga við teg: Kemur tú til tess at ræna og rupla, hevur tú drigið herfjøldir tínar saman til tess at ræna, at flyta burtur silvur og gull, vinna ognir og eyð og taka miklan herfong? v14 Profetera tí, mansbarn, og sig við Gog: So sigur Harrin, drottin: Ja, á tí degi, meðan fólk mítt Ísrael býr ekkaleyst, skalt tú halda avstað v15 og koma úr heimstaði tínum dygst í norðuri, tú og mangar tjóðir við tær, allir á hestbaki, mikil manngarður, fjølmentur herur; v16 eins og stormskýggj skalt tú koma yvir fólk mítt Ísrael og hylja landið; á hinum síðstu døgum skal eg leiða teg móti landi mínum, til tess at tjóðirnar skulu kenna meg, tá ið eg fyri eygum teirra sýni heilagleika mín á tær, Gog. v17 So sigur Harrin, drottin: Ert tú tann, sum eg í forðum talaði um við tænarum mínum, Ísraels profetum, ið profeteraðu á teimum døgum, at eg skuldi lata teg ráðast á teir?
v18 Men á tí degi, tá ið Gog fer ímóti Ísraels landi, sigur Harrin, drottin, tá gevi eg vreiði míni opnar ræsur.
v19 Í vandlæti mínum og brennandi bræði míni sigi eg: Vissuliga, á tí degi skal mikil landskjálvti verða um Ísraels land. v20 Tá skulu fiskar havsins og fuglar himinsins, djór markarinnar og alt skriðkykt, ið skríður á jørðini, og allir menn, sum á jørðini búgva, skelva fyri mær; fjøllini skulu kollveltast, hamrarnir rapa oman og hvør borgargarður til jarðar falla. v21 Allar ræðslur loypi eg á hann, sigur Harrin, drottin, so at teir bregða svørðunum hvør móti øðrum. v22 Og eg skal fella dóm yvir hann við drepsótt og blóðsúthelling, við dynjandi regni og grótheglingi; eld og brennistein lati eg regna oman yvir hann og herflokkar hans og allar tær tjóðir, ið við honum eru. v23 Mikil og heilagur skal eg birtast og gera meg kunnan fyri eygsjón margra tjóða; og tær skulu viðurkenna, at eg eri Harrin.