v1 Varðmaður, bregð lúðurin á munn og lat hann gella yvir Harrans húsi; tí at sáttmála mín hava tey slitið og verið ótrúgv móti míni lóg. v2 Tey rópa til mín: »Guð mín! Vit Ísraelsmenn kenna teg!« v3 Men Ísrael hevur havnað tí góða, lat nú fíggindan elta hann! v4 Tey kjósa sær kong, sum ikki er frá mær, høvdingar, uttan at eg veit av. Av silvuri sínum og gulli tey gjørdu sær gudamyndir sjálvum sær til bana. v5 Andstyggiligur er kálvur tín, Sámária! Bræði mín brennur móti teimum; nær fara tey at sleppa undan revsing? v6 Tí at hann er úr Ísrael; listamaður hevur hann smíðað; hann er ikki Guð, tí skal kálvur Sámáriu fara í spønir.
v7 Tí at vind hava tey sáað, og storm skulu tey heysta, sáð, sum ikki sprettur og ikki búnast; og um tað búnast, høvdu fremmandir farið við tí. v8 Ísrael er gloyptur; hann er nú tjóðanna millum eins og ker, ið eingin skoytir um. v9 Tí sum einsamallur reikandi villasni fóru tey til Assurs, ástargávur góvu tey Egyptalandi. v10 Men lat tey gera keypslag við gávum. Eg skal tá savna tey til dóms, so at tey um bil skulu hvørki salva sær kong ella høvdinga aftur.
v11 Ja, Efraim reisti mong altar, men tey vórðu honum til syndar. v12 Eg skrivaði honum mangar lógir, men tær vóru honum eins og lógir hinna fremmandu. v13 Tey elska offur, tey slátra og eta, men Harrin hevur ongan tokka í teimum; nú minnist hann misgerðir teirra og revsar teirra syndir; tey skulu aftur til Egyptalands. v14 Ísrael gloymdi skapara sín og reisti sær halgidómar, og Júda bygdi mangar víggirdar borgir; men eg seti eld á borgir hans, og hann skal brenna upp skreythallir hans.