v1 Men tá ið Jerúsalem var vunnin á níggjunda ríkisári Zidkia Júdakongs í tíggjunda mánaðinum – tá kom Nebukadnezar Bábelkongur við øllum heri sínum til Jerúsalem og kringsetti hana. v2 Og á ellivta ríkisári Zidkia, á níggjunda degi hins fjórða mánaðar varð skarð brotið inn í borgina –. v3 Tá komu allir høvdingar Bábelkongs og settust í miðliðið: Hirðstjóri Nebusjazban, yvirfrøðimaðurin Nergal-Sarezer og allir hinir høvdingar Bábelkongs. v4 Men tá ið Zidkia kongur og allir hermenninir sóu teir, flýddu teir og fóru um náttina út úr borgini fram við kongsgarðinum og gjøgnum liðið millum báðar borgargarðarnar og hildu leiðini móti Árábaslættanum. v5 Men herur Kaldea helt aftan á teir; á Jerikoslættanum fingu teir Zidkia aftur; og teir tóku hann og fluttu hann til Ribla í Hámats landi, til Nebukadnezars Bábelkongs, og hann feldi dóm yvir hann. v6 Í Ribla læt Bábelkongur synir Zidkia drepa fyri eygum hans, og somuleiðis læt Bábelkongur drepa allar tignarmenn Júda; v7 og Zidkia blindaði hann og læt hann leggja í fjøtur av kopari til tess at føra hann til Bábelborgar. v8 Og kongshøllina og hús fólksins brendu Kaldear upp og brutu niður borgargarðar Jerúsalems. v9 Men tað, sum eftir var av fólki í borgini, og teir, sum rýmdir vóru yvir til hansara, og allar teir smiðirnar, ið eftir vóru, herleiddi Nebuzarádan, lívvarðarhøvdingi, til Bábelborgar. v10 Einans nakað av almúgufólki, sum einki átti, læt Nebuzarádan, lívvarðarhøvdingi, vera eftir í Júdalandi og gav teimum samstundis víngarðar og akurlendi.
v11 Men viðvíkjandi Jeremia gav Nebukadnezar Bábelkongur Nebuzarádani, lívvarðarhøvdinga, hesi boð: v12 Tak hann, síggj honum til góða og ger honum einki ilt; men far við honum, eins og hann sjálvur sigur tær. v13 Nebuzarádan, lívvarðarhøvdingi, Nebusjazban, hirðstjóri, og Nergal-Sarezer yvirfrøðimaður og allir yvirmenn hjá Bábelkongi sendu nú menn v14 at flyta Jeremia út úr varðgarðinum og lata Gedalja Áhikamsson Sjáfanssonar fáa hann undir hond til tess at føra hann heim og lata hann búgva í miðjum fólkinum.
v15 Men meðan Jeremia sat fastur í varðgarðinum, var orð Harrans komið til hansara soljóðandi: v16 Far og sig við Ebed-Melek Blámann: So sigur Harri herliðanna, Guð Ísraels: Sí, nú lati eg orð míni um hesa borg sannast ikki til gævu, men til ógævu; fyri eygum tínum skulu tey ganga út á tí degi. v17 Men á tí degi skal eg bjarga tær, og tú skalt ikki verða givin upp í hendur teirra manna, sum tú óttast, sigur Harrin; v18 heldur man eg lata teg komast undan; fyri svørði skalt tú ikki falla, og tú skalt ljóta lív títt eins og herfong, fyri at tú setti álit títt til mín, sigur Harrin.