v1 Tá tók Bildad Sjúhiti til orða og segði: v2 »Halt tó uppat við orðum tínum, sissast, og lat okkum tala! v3 Hví skulu vit verða roknaðir fyri neyt, sum ómælandi í eygum tínum? v4 Tú, sum slítur sál tína sundur í vreiði tíni, – skal fyri tína skuld jørðin gerast oyðin og fjallið flytast úr sínum staði?
v5 Nei, ljós hins gudleysa sloknar, og eldslogi hans lýsir ikki; v6 ljósið myrknar í tjaldi hans, lampan sloknar uppi yvir honum; v7 tey treystu stig hans styttast, hans egnu ráð fáa hann at falla; v8 fótur hans verður dreivaður í netið, hann gongur seg fastan í garnið; v9 fellan tekur um hælin á honum, lykkjan rubbast saman um hann; v10 snerran er fjøld fyri hann á jørðini, fjøtur eru fyri honum á veginum; v11 ræðslur ræða hann runt íkring og styggja hann fyri hvørt stig; v12 ógævuni sveingist eftir honum, undirgangur bíðar eftir falli hans; v13 hann skal eta limirnar á likami hans, ja, deyðans frumburður skal eta limir hans; v14 hann verður burturryktur úr tjaldi sínum, sum var hans treyst, og hann skal verða beindur til ræðslukongin; v15 í tjaldi hans heldur undirgangur til, svávul verður stroyddur yvir bústað hans; v16 í neðra torna røtur hans, í erva følna greinar hans; v17 minnið um hann hvørvur av jørðini, navn hans er ikki nevnt úti á gøtum, v18 tey koyra hann úr ljósinum út í myrkrið og reka hann burtur av jarðarríki; v19 hvørki børn ella ætt hevur hann í fólki sínum, í heimbýli hans er eingin undansloppin. v20 Vestanmenn eru ovfarnir av forlagadegi hans, og eystanmenn øtast. v21 Ja, soleiðis gongst bústaði hins vánda, heimi hans, ið ikki kennir Guð.«