v1 Tá svaraði Job og segði: v2 »Hvussu leingi vilja tit sál mína meina, og berja meg sundur við orðum? v3 Tíggju ferðir hava tit nú háðað meg, tit skammast ikki fyri at fara illa við mær. v4 Havi eg í roynd og veru gjørt skeivt, og hongur misgerð uppi í mær? v5 Ella vilja tit reiðuliga gerast stórir móti mær og seta at mær við háð?
v6 So vitið tá, at Guð hevur boygt meg niður og hevur ringað net sítt um meg. v7 Sí, eg rópi: »Valdsgerð!« men fái einki svar, eg kalli á hjálp, men eingin rættur er. v8 Hann hevur byrgt veg mín, so eg sleppi ikki fram, og lagt myrkur um leiðir mínar. v9 Hann hevur latið meg úr heiðuri mínum og tikið krúnuna av høvdi mínum. v10 Hann hevur brotið meg niður allar staðir, so at eg má burtur, og slitið upp vón mína eins og træið. v11 Vreiði hans logar móti mær, hann heldur meg vera fígginda sín. v12 Í felagi koma skarar hans fram og halda ferð síni móti mær, teir seta herbúðir sínar kring tjald mítt. v13 Brøður mínir eru farnir frá mær, vinir mínir vilja ikki vita av mær, v14 næstingar mínir og kunningar halda sær burtur, húsfólk míni hava gloymt meg; v15 arbeiðiskonur mínar rokna meg fyri fremmandan, eins og ókunnigur maður eri eg í eygum teirra; v16 rópi eg á træl mín, svarar hann ikki, eg má bøna og biðja hann við munni mínum; v17 konu míni stendst við anda mín, ein dampur eg eri fyri mínum egnu brøðrum; v18 sjálvt óvitadreingir vanvirða meg, tá ið eg reisist, spotta teir meg. v19 Allir mínir lagsmenn hava mótboð av mær, og teir, ið eg elskaði, venda sær frá mær. v20 Beinini hanga føst í húð míni, við holdinum í tonnunum komst eg undan. v21 Várkunn, várkunn, tit vinir mínir, tí at hond Guðs hevur rakt meg! v22 Hví elta tit meg við eins og Guð og verða ei mettir av holdi mínum?
v23 Gævi at orð míni vórðu skrivað upp, vórðu ritað í bók, v24 við jarngrifli og blýggi, høgd í klett fyri allar ævir! v25 Men eg veit, at loysnari mín livir, yvir dustið skal málsmaður rísa upp. v26 Tá ið húð mín er burturtærd, skal eg tó frá holdi mínum skoða Guð, v27 sum eg skal síggja mær við lið; hann skulu eygu míni síggja og ongan fremmandan! Nýru míni farast inni í mær!
v28 Tá ið tit siga: »Hvør vit skulu hann elta, eftir rótini til málið vilja vit kanna hjá honum!« v29 Tá varið tykkum fyri svørðinum, tí at vreiði verður hevnd við svørði, til tess at tit mega sanna, at dómur er til!«