v1 Tá svaraði Job og segði: v2 »Gevið væl orðum mínum ljóð og latið tað vera ugganina frá tykkum! v3 Unnið mær tað, at eg fái talað, síðan kunnu tit so háða! v4 Klagi eg um menniskjur? Ella hví skuldi eg ikki vera ótolin? v5 Lítið til mín og ógvist við, og leggið hond á munn! v6 Tá ið eg hugsi um tað, má eg øtast, og skjálvti fer mær um kroppin. v7 Hví sleppa gudleysir at liva, verða gamlir, ja, mennast? v8 Ætt sína hava teir verandi hjá sær, avkom sítt fyri eygunum á sær; v9 hús teirra standa í friði og uttan ótta, Guðs koyril kemur ikki niður á teir; v10 tarvur teirra springur, og tað miseydnast ikki, kúgv teirra kálvar og verður ikki kálvskotin; v11 teir sleppa dreingjum sínum út sum seyðafylgi, børn teirra hoppa og leika; v12 teir syngja til bumbu og sitara, og gleðast við ljóðið av floytu; v13 teir liva dagar sínar í lukku og fara í friði niður til heljar, v14 tó at teir søgdu við Guð: »Far tú frá okkum, at kenna vegir tínar hugnar okkum ikki! v15 Hvat er hin alvaldi, at vit skulu tæna honum? Hvat gagn er okkum í at heita á hann?« v16 Er ikki lukka teirra í teirra egnu hond, og ráð teirra gudleysu langt burtur frá honum? v17 Nær sloknar lampan hjá gudleysum? Nær kemur ógævan yvir teir? Nær skiftir hann sundur lut teirra í vreiði síni, v18 so at teir verða sum strá fyri vindi, sum dumba, ið fýkur burtur í stormi? v19 Goymir Guð børnum hansara ógævu hansara? Lat hann endurgjalda honum sjálvum, so hann fær tað at kenna; v20 lat hann sjálvan fáa sítt óhapp at síggja og vreiði hins alvalda at drekka! v21 Tí at hvat leggur hann í hús sítt eftir seg, tá ið mánaða tal hans er fylt? v22 Kann nakar læra Guð vitsku, hann, sum dømir hinar hægstu verur? v23 Ein doyr í hægstu vælferð, fullkomiliga tryggur og sorgleysur; v24 biði hans eru full av mjólk, og í beinunum er digagóður mergur. v25 Annar doyr við beiskari sál og hevur ongantíð notið nakra lukku. v26 Teir leggjast báðir í moldina, og maðkarnir hylja teir báðar. v27 Sí, eg veit væl hugsanir tykkara og svikaráð tykkara móti mær, v28 tá ið tit siga: »Hvar er stórmanshúsið, og hvar er tjaldið, sum hinir gudleysu búgva í?« v29 Hava tit ongantíð spurt ferðafólk, og frásagnir teirra munnu tit ikki avsanna: v30 Á skaðadegi verður hin vándi spardur, á vreiðidegi verður hann bjargaður. v31 Hvør setir at honum fyri atferð hans, hvør lønir honum aftur tað, ið hann ger? v32 Til gravar verður hann borin, við gravarheyggj hans vakt verður hildin; v33 søtan svevur hann undir torvu í dali, og eftir hann fylgja allir menn, eins og óteljandi eru farnir undan honum. v34 Hvør tóm er uggan tykkara! Og svar tykkara – eina svikið er eftir!«