v1 Og Job helt áfram at flyta røðu sína: v2 »So satt sum Guð livir, ið tikið hevur burtur rætt mín, hin alvaldi, sum elvt mær hevur beiskan harm: v3 So leingi sum lívsandi er í mær, og andi Guðs í nasum mínum, v4 skulu varrar mínar ikki tala ilt og tunga mín ikki mæla svik! v5 Fjart veri tað mær at geva tykkum rætt! So leingi sum eg ani, gangi eg ikki frá sakloysi mínum! v6 Rættvísi mína haldi eg fast við og sleppi henni ikki; meg ákærir eingin av døgum mínum!
v7 Fari mínum fígginda eins og hinum gudleysa, mínum mótstøðumanni eins og hinum rangláta. v8 Tí at hvørja vón hevur hin vanhalgi, tá ið Guð sker hann av og krevur sál hansara? v9 Man Guð hoyra róp hans, tá ið neyð gongur á hann? v10 Kann hann fegnast í hinum alvalda ella á hvørji stund kalla á Guð? v11 Eg skal læra tykkum um hond Guðs, ikki loyna tí, sum hin alvaldi hevur í hyggju; v12 tit hava jú sjálvir sæð tað; hví hugsa tit so lítið? v13 Hetta er jú lutur hins gudleysa frá Guði, arvurin, ið yvirgangsmenn ljóta av hinum alvalda: v14 Fjølgast børn hans, skal svørðið týna tey, avkom hansara mettar seg ikki við breyði. v15 Teir, ið undan komast, jarðar drepsóttin; einkjur teirra halda ongan harmagrát eftir teir. v16 Rúgvar hann saman silvur eins og mold og dregur klæði saman eins og leir – v17 tá dregur hann saman, men hin rættvísi fer í tey, silvur hans lutast hinum sakleysa. v18 Hann byggir sær hús eins og kongurlakkur, líkt eini búð, sum varðmaður setir upp. v19 Ríkur legst hann – men síðstu ferð; hann letur upp eyguni – men tá er einki eftir. v20 Sum vatnflóðir fáa ræðslur hann aftur; á nátt rívur stormurin hann burtur. v21 Hann fýkur avstað fyri eystanstormi, sum foykir hann burtur frá heimstaði hans. v22 Guð skjýtur eftir honum eirindaleyst; við skundi má hann flýggja undan hendi hans. v23 Menn klappa í lógva yvir hann, bríksla hann burtur frá bústaði sínum.