v1 Silvur verður jú funnið á staði sínum, og somuleiðis gullið, sum verður reinsað; v2 jarn fæst upp úr jørðini, og kopar verður brætt burtur úr gróti. v3 Maður vinnur á myrkrinum, úr djúpastu holum hann leitar fram steinar, sum fjaldir hava ligið í bølamyrkri. v4 Djúpt niðri undir fótum sínum brýtur hann sær námugongdir, gloymdur, fjart frá fólki hongur hann og reiggjar í leysum lofti. v5 Upp úr jørðini veksur breyðið; hon verður rótað um, sum var tað av eldi. v6 Saffirur finst í gróti jarðarinnar; og gullsand finnur tann, ið grevur. v7 Ørnin kennir ikki vegin hagar, og heykurin ber ikki eyga við hann; v8 hini stoltsligu villdjórini ganga hann ikki, ljónið fer ikki eftir honum. v9 Hann leggur hond á harðasta grót, skakar fjøllini av grund; v10 í bjørgini høggur hann gongdir, eyga hans sær hvønn dýrindisstein. v11 Hann teppir streymar, so at teir steðga, hitt fjalda flytur hann fram í ljósið.
v12 Men spekin, hvar er hon, og hvar er vitskan at finna? v13 Vegin til hennara kennir ikki maður; hon finst ikki í mannaheimi. v14 Frumdjúpið sigur: »Í mær er hon ikki!« Og havið sigur: »Ikki er hon hjá mær!« v15 Hon fæst ikki fyri tað skíra gull, ikki kann hon keypast fyri silvur. v16 Hon verður ikki goldin við Ofirgulli ella við dýrum sjóham- og saffirsteinum. v17 Gull og glar viga ikki upp ímóti henni, og hon fæst ikki í býti fyri gripir av skírum gulli; v18 eg vil ikki tala um krystallar og kórallar; spekin er betri at eiga enn perlur. v19 Tópasar Blálands eru einki móti henni; hon verður ikki goldin við reinasta gulli.
v20 Men spekin, hvaðan kemur hon? Hvar hevur vitskan heimstað? v21 Hon er duld fyri eygum teirra, sum liva, fjald fyri fuglum himinsins. v22 Undirdýpið og deyðin siga: »Vit hava einans hoyrt hana gitna.« v23 Guð eina kennir veg hennar, hann eina veit um stað hennar. v24 Tí at hann skoðar til endamark jarðar, alt undir himni sær hann. v25 Tá ið hann tilskilaði vindinum vekt og mátaði vatnið við máti, v26 tá ið hann setti regninum mark og snarljósinum veg gjøgnum skýggini, v27 tá sá hann spekina og boðaði frá henni; tá skipaði hann fyri henni og rannsakaði hana.
v28 Men við mannin segði hann: »Sí, at óttast Harran, tað er speki, at víkja frá tí illa, tað er vitska.««