v1 Men nú flenna teir at mær, ið yngri eru enn eg – og kortini hirdi eg ikki at seta fedrar teirra millum seyðahundar mínar. v2 Lítið virði eg um teirra máttugu hendur! Mist hava teir alla ungdómsmegi; v3 av troti og hungri teir skríða í skræðuni; teir gnaga reyn og oyðimerkur; v4 teir royta sær salturtir millum runna, og gývilrøtur er føðsla teirra. v5 Úr hvørjum mannafelagi verða teir riknir; fólk rópar eftir teimum sum eftir tjóvi; v6 teir búgva í gjáum, fullum av ræðslum, í moldholum og berghellum; v7 millum runna ganga teir og grenja, hølast inni í hømiliutyssum, v8 eitt fákunnugt, navnleyst ættarkyn, rikið av landinum við koyrli. v9 Nú yrkja teir tættir um meg; eg eri vorðin teimum tiltak; v10 teir hava andstygd fyri mær og koma mær ikki nær, aftra seg ikki við at spýta á meg. v11 Tí at hann hevur loyst bogastrong mín og nívt meg; teir sleppa teymum sínum fyri ásjón míni. v12 Mær til høgru handar veksur upp avkom teirra; teir taka meg av fótum og leggja glatunarvegir fyri meg; v13 teir hava brotið upp veg mín, skundað undir fall mítt, og eingin forðar teimum. v14 Eins og inn um stórt skarð í múri koma teir og brótast fram, har alt liggur í sorli. v15 Ræðslur hava snúgvast ímóti mær, tign mín er farin sum fyri vindinum, sum skýggj er gæva mín horvin. v16 Sál mín er sundurfarin í mær, eymdardagar halda mær føstum. v17 Um nætur tað nítur í bein míni, aldri blunda mínir gnagandi verkir. v18 Fyri mikla mátti hans er hold mítt avskeplað, tað hongur uttan á mær, sum var tað kyrtil mín. v19 Hann tveitti meg út í rununa, eg eri vorðin eins og mold og øska. v20 Eg rópi til tín, men tú svarar ikki; tú stendur har, men gevur mær ikki far. v21 Grimmur ert tú vorðin mær, við tíni sterku hond tú stríðist ímóti mær. v22 Tú tveitir meg fyri vind og vág, í stormgný letur meg farast. v23 Tí at eg veit, at tú vilt leiða meg til heljar, í húsið, har alt livandi savnast. v24 Men rættir ikki maður, ið søkkur, hondina út, rópar hann ikki um hjálp í vanda sínum? v25 Græt eg ikki við teimum, ið høvdu ringar dagar? Syrgdi ikki sál mín við teimum, ið fátæk vóru? v26 Eg stundaði eftir eydnu, men ógæva kom; eg væntaði ljós, men tað varð myrkur. v27 Tí bylgist mín barmur uttan hvíld, eymdardagar hava verið mær fyri. v28 Svartur í holdinum gangi eg – men ikki av sólarhita; í miðjum savnaði rísi eg upp og rópi um hjálp. v29 Eg eri vorðin bróðir sjákálanna og lagsbróðir strutsanna; v30 húð mín er svørt og flusnar av mær; bein míni eru brend av hita. v31 Tí ljóðar mín sittari syrgin, og ljóðpípa mín sum harmagrátur.