v1 Men hoyr nú, Job, orð míni, lýð á alt, sum eg sigi! v2 Sí, eg opni munn mín, tunga mín talar í góma mínum; v3 av reinmeintum huga eg tali, royndum orðum varrar mínar mæla; v4 andi Guðs hevur skapað meg, andablástur hins alvalda gevur mær lív. v5 Svara mær, um tú kanst, búgv teg móti mær og gakk fram! v6 Sí, eg eri eins og tú fyri Guði, eisini eg eri myndaður úr leiri; v7 tær nýtist ikki at ræðast meg, hond mín skal ikki níva teg niður.
v8 Men nú hevur tú sagt fyri oyrum mínum – hesi orð hoyrdi eg teg mæla: v9 »Eg eri reinur og uttan misbrot, sakleysur, og hjá mær er eingin misgerð; v10 men Guð finnur sær eitthvørt til sakar móti mær og telur meg fígginda sín; v11 hann setir føtur mínar í stokkin, gætir allar leiðir mínar!«
v12 Sí, í hesum hevur tú órætt, tað er svar mítt; tí at Guð er meiri enn maður. v13 Hví vilt tú seta at Guði, fyri tað at hann ikki svarar øllum orðum tínum? v14 Tí at vissuliga talar Guð bæði á ein og annan hátt, men menn geva tí ongan ans. v15 Í dreymum, í náttarsjónum, tá ið tungur svøvnur er fallin á menn, og teir liggja og dúra í rekkjum sínum, v16 tá opnar hann oyru manna og skelkar teir við ræðumyndum, v17 til tess at aftra mannin frá misgerð og doyva hugmóð í mannanna børnum, v18 bjarga sál hans frá grøvini og sleppa honum undan bana.
v19 Maður verður eisini agaður við svárum sjúkum, so at tað nítur honum í merg og mønu; v20 honum vamlast við mat, sál hansara stendst við allar krásir; v21 hold hans fúnar, so at einki sæst aftur av tí; beinini, sum áður ikki sóust, eru ber; v22 sál hans kemur tætt at grøvini, lív hans nærkast hinum drepandi vøldum.
v23 Er tá hjá honum ein eingil, ein millumgongumaður, ein av hinum túsundum, ið boða manninum aga, v24 og hann tá biður fyri honum og sigur: »Frels hann frá at fara niður í grøvina, loysnargjaldið havi eg fingið!« v25 Tá yngist hann aftur í holdum, sínar ungdómsdagar fær hann aftur. v26 Hann biður til Guðs, og hann er honum náðigur, hann skoðar ásjón hans við fagnaði og telur monnum frá frelsu síni; v27 hann syngur um tað fyri fólki og sigur: »Eg syndaði og rongdi tað, sum rætt var; kortini varð tað mær ikki afturlønað; v28 hann loysti sál mína frá at fara niður í grøvina, lív mítt gleðist við at síggja ljósið!« v29 Sí, alt hetta ger Guð bæði tvær og tríggjar ferðir við mannin v30 til tess at bjarga sál hans frá grøvini, til tess at lata hann skoða ljós lívsins!
v31 Gev ans og hoyr meg, Job, gev ljóð og lat meg tala! v32 Hevur tú nakað at siga, tá svara mær; tala, tí at fegin vildi eg, at tú royndist rættlátur; v33 um ikki er so, tá hoyr meg, gev ljóð, at eg má kenna tær vísdóm!«