v1 Og Elihu tók aftur til orða og segði: v2 »Tit vitru menn, hoyrið orð míni, tit fróðu, gevið mær ljóð! v3 Tí at oyrað kannar orðini, eins og gómin bragdar matin. v4 Latum okkum tí royna, hvat ið rætt er, rannsaka hvør við øðrum, hvat ið gott er.
v5 Job hevur jú sagt: »Eg eri sakleysur; Guð hevur tikið mín rætt frá mær; v6 hóast rætt mín standi eg sum lygnari, eri særdur til deyða, tó at eg onga misgerð havi gjørt!«
v7 Hvar finst maður líkur Job, ið drekkur spottan eins og vatn v8 og fer í herslag við illgerðarmonnum og hevur felag við gudleysar menn? v9 Tí at hann hevur jú sagt: »Hvat gagnar tað manni at vinna sær tokka hjá Guði?«
v10 Tessvegna hoyrið meg, tit skynsomu menn: Fjart er tað frá Guði at synda, frá hinum alvalda at fremja órætt! v11 Nei, hann lønir manninum verk hans og letur mansbarnið bøta fyri sína atferð; v12 Guð fremur als ikki ranglæti, hin alvaldi reingir ikki rættin! v13 Hvør fekk honum jørðina í varðveitslu? Hvør man gæta allan heimin? v14 Tekur hann andan aftur til sín og byrgir fyri lívsanda sínum, v15 tá man alt hold geva upp andan, og maðurin aftur verða at mold.
v16 Hevur tú vit, tá hoyr hetta, og gev orðum mínum ljóð! v17 Kann tann, sum hatar rættin, vera stjórnari? Ella vilt tú sekan døma hin rættvísa, hin veldiga? v18 sum sigur við kongin: »Tín níðingur!« og við tignarmannin: »Tín brotsmaður!«, v19 sum ikki hevur høvdingar í meiri mæti og ikki setir ríkan hægri enn fátækan, tí at allir eru teir handaverk hans. v20 Brádliga doyggja teir, ja, á miðjari nátt; hann leggur at stórmonnum, og teir farast, veldigir verða týndir, ikki fyri mannahond. v21 Tí at hann eygleiðir mannanna veg, hvørt fótafet teirra sær hann. v22 Einki myrkur, eingin niða er til, har illgerðarmenn seg kunnu fjala. v23 Tí at maðurin fær onga frest til at møta fyri Guði í rættinum. v24 Veldigar brýtur hann niður uttan rættarrannsókn og setir aðrar í teirra stað. v25 Ja, hann kennir gerðir teirra, hann beinir fyri teimum á nátt. v26 Fyri gudloysi teirra hann týnir teir, hann agar teir fyri alra manna eygsjón, v27 av tí at teir viku frá honum og løgdu als einki í vegir hans v28 og gjørdu, at eymir rópaðu til hans, og at hann mátti hoyra neyðarróp arminganna.
v29 Um hann er tigandi, hvør kann sakfella hann? Fjalir hann ásjón sína, hvør kann lasta hann? Kortini hann vakir yvir tjóð og einstaklingi, v30 til tess at ikki gudleysur skal ráða og vera fólkinum snerra. v31 Um einhvør tá sigur við Guð: »Eg fór skeivur, men skal ikki synda aftur; v32 eg síggi tað, gev tú mær leiðbeining; havi eg framt órætt, geri eg tað ikki aftur!« v33 eigur hann tá at løna eftir tínum tykki, av tí at tú hevur hug at havna? Sig nú fram tað, sum tú veitst, tí at tú hevur sjálvur borið hetta upp á mál og ikki eg.
v34 Skynsamir menn munnu siga við meg og vitur maður, ið hoyrir meg: v35 »Job talar ikki við skili, høpisleys eru orð hans. v36 Gævi, at Job má verða royndur uttan íhald, av tí at hann hevur svarað, eins og illmenni svara! v37 Tí at aftur at synd síni leggur hann misbrot oman á misbrot, er drambsfullur her okkara millum og flytur langar røður móti Guði!««