v1 Er ikki menniskjan í hertænastu á jørðini? Og dagar hennar sum dagar hjá bønarmanni? v2 Eins og trælur, ið tráar eftir skugga, eins og bønarmaður, ið bíðar eftir løn, v3 soleiðis ognaðust mær vónbrots mánaðir, og kvalafullar nætur vórðu lutur mín. v4 Tá ið eg leggist, sigi eg: »Nær verður dagur, at eg kann fara upp?« og tá ið eg fari upp: »Nær verður kvøld?« Eg mettist av órógv, til tað aftur lýsir. v5 Likam mítt er avtakið av møðkum og skruvum, húð mín skorpnar og vætir. v6 Skjótari enn vevskeiðin fara dagar mínir, teir hvørva uttan vón. v7 Minst til, at lív mítt er ein andablástur, aldri meira fær eyga mítt nakað gott at síggja! v8 Eygað á vininum skal ikki síggja meg, eyga títt hyggur eftir mær; men eg eri ikki longur til. v9 Eins og skýggið fer og hvørvur, soleiðis kemur tann ikki aftur, ið fer til heljar; v10 hann vendir aldri aftur til hús sítt, og heimstaður hans kennir hann ikki meira.
v11 So ætli eg mær ikki at leggja teym á mín munn, men í andans trongd míni vil eg tala, eg vil stynja í sálarkvøl míni. v12 Eri eg eitt hav, ella eri eg eitt skrímsl, við tað at tú setir varðhald yvir mær? v13 Tá ið eg hugsi: »Lega mín skal geva mær linna, beður mín lætta um stynjan mína,« v14 tá ræðir tú meg við dreymum, skelkar meg við sjónum, v15 so at sál mín heldur vil kódna, heldur vil doyggja enn tola líðing mína. v16 Tað er nóg mikið! Eg livi ei allar ævir, slepp mær, tí at dagar mínir eru ein blástur! v17 Hvat er maður, at tú metir hann nakað og gevur gætur eftir honum, v18 heimsøkir hann hvønn morgun, rannsakar hann hvørja stund? v19 Nær vendir tú eyga tínum frá mær, sleppir mær, meðan eg svølgi rákan? v20 Havi eg syndað, hvat ger tað tær, tú sum ert varðmaður manna? Hví hevur tú gjørt meg til skotmál hjá tær, hví eri eg vorðin tær ein byrði? v21 Hví fyrigevur tú mær ikki synd mína og letur sekt mína fara? Tí at brátt leggist eg til hvíldar undir moldum, og leitar tú eftir mær, tá eri eg ikki longur til.«