v1 Tá tók Bildad Sjúhiti til orða og mælti: v2 »Hvussu leingi ætlar tú at tala slíkt, hvussu leingi skulu orð av munni tínum vera sum hvassur vindur? v3 Man Guð tá reingja rættin, ella reingir hin alvaldi rættferð? v4 Hava synir tínir syndað móti honum, og gav hann teir misgerð teirra í vald, v5 so leita nú tú til Guðs og bið alvalds Guð um náði! v6 Um tú ert reinur og rættiligur, tá vil hann vaka yvir tær, og endurreisa rættferðar bústað tín. v7 Um hin fyrri lutur tín var lítil, skal hin seinni verða avbera stórur.
v8 Tí spyr tú undanfarnu ætt, gev tí gætur, sum fedrarnir hava útgrundað! v9 Tí at vit eru frá í gjár og vita einki, ein skuggi eru dagar okkara á jørð. v10 Munnu teir ikki kunna læra teg, siga tær tað, og bera fram orð úr hjartadýpi sínum: v11 Veksur sev har, sum eingin mýri er, sprettur størur har, sum vatnið trýtur? v12 Meðan hann enn er í gróðri, áðrenn hann verður sligin, følnar hann fyrr enn nakað annað gras. v13 Soleiðis gongst teimum, ið gloyma Guð, og vón hins gudleysa verður til einkis. v14 Álit hans er eins og summarfon, treysti hans er kongurvág. v15 Hann styðjar seg at húsi sínum, men tað dettur; hann heldur sær í tað, men tað stendur ikki fast. v16 Hann stendur grønur, meðan sólin skínur, og greinar hans breiða seg út yvir garðin. v17 Røtur hans vevja seg inn í grótrúgvur, hann læsir seg fastan millum steinarnar. v18 Men verður hann uppslitin frá staði sínum, tá avnoktar staðurin hann og sigur: »Eg havi aldri sæð teg!« v19 Sí, hetta er gleðin á vegi hans, og úr moldini sprettur ein annar upp!
v20 Sí, Guð vanvirðir ikki hin sakleysa, hann heldur ikki í hondina á illgerðarmonnum. v21 Enn skal hann fylla munn tín við látri og varrar tínar við fagnaðarsangi. v22 Hatarar tínir skulu verða klæddir í skomm, og tjøld teirra gudleysu skulu ikki vera til.«