v1 Eg eri maðurin, sum eymd havi roynt undir hans vreiðikoyrli; v2 meg hevur hann rikið og koyrt í myrkur, har einki ljós er at hóma; v3 hann hond síni bregður ímóti mær tann líðilanga dag, v4 hevur skrætt av mær hold og húð og brotið bein míni. v5 Hann laðaði garð kring meg, byrgdi meg inni við beiskleika og móði, v6 læt meg búgva í myrkri eins og teir, ið fyri longum eru deyðir. v7 Hann girdi meg inni við steingjandi garði, gjørdi tung míni fjøtur. v8 Tó at eg rópi og bøni, steingir hann fyri míni bøn. v9 Við høgdum steinum hann byrgdi mín veg, gjørdi leið mína ógongda; v10 hann varð mær sum bjørn, ið liggur í stilli eins og ljón á loynum; v11 hann vilti meg, skræddi meg sundur og legði meg í oyði; v12 hann spenti sín boga, reisti meg sum skotmál fyri ørv sína; v13 í míni nýru hann sendi synir ørvahúsa síns; v14 øllum tjóðum til láturs eg varð, í táttum teirra alsamt spottaður; v15 hann mettaði meg við beiskum urtum, gav mær malurt at drekka, v16 læt meg bróta mínar tenn á steinum, nívdi meg niður í dusmið; v17 hann rændi úr sál míni friðin, eg gævuna gloymdi v18 og segði: »Horvin er lívsmegi mín, vón mín til Harrans.« v19 At minnast mína eymd og fjakkan er sum malurt og eitur; v20 alsamt sál mín hugsar um hetta og kúrir í mínum barmi.
v21 Hetta vil eg leggja mær í geyma, og tessvegna vóni eg: v22 Náði Harrans er ikki uppi, miskunn hans ikki á enda; v23 hon er nýggj á hvørjum morgni, mikil er trúfesti hans. v24 Mín lutur er Harrin, sigur mín sál, tí vil eg troysta á hann. v25 Góður er Harrin teimum, ið honum bíða, teirri sál, ið eftir honum leitar. v26 Gott er kvirrur at bíða eftir hjálp frá Harranum. v27 Gagnligt er manni ungur at bera ok, v28 í einingi tigandi sita, tá ið hann leggur tað á hann, v29 toyggja munn sín niður í dusmið, enn er kanska vón, v30 rætta honum sín vanga, ið slær, og metta seg við skemd. v31 Tí at ikki skúgvar Harrin ævinliga frá sær; v32 hevur hann nívt, man hann várkunna aftur, tí at mikil er miskunn hans; v33 tí at ikki av hjarta hann plágar og nívir mannanna børn. v34 Tá ið allir fangar í landinum verða traðkaðir undir fótum, v35 tá ið mansins rættur verður rongdur fyri ásjón hins hægsta, v36 tá ið maður verður órættaður í sínum máli – skuldi tá Harrin ikki sæð tað? v37 Hvør talaði, so at tað gekk út, uttan at Harrin hevði boðið tað? v38 Koma ikki av munni hins hægsta bæði gæva og ógæva? v39 Yvir hvat skal maður á foldum kvarta? Hvør og ein yvir sína synd!
v40 Latum okkum rannsaka, kanna várar vegir og snúgva okkum til Harrans, v41 hevja várum hjørtum og hondum til Guðs á himnum! v42 Vit hava syndað og treiskast, og tú fyrigavst okkum ikki, v43 men huldi teg í vreiði, elti og drapst okkum eirindaleyst; v44 tú huldi teg í skýggjum, so eingin bøn slapp ígjøgnum; v45 sum sóp og burturkast tú setti okkum tjóðanna millum. v46 Allir fíggindar okkara tambaðu upp gapið móti okkum. v47 Øtan og ræðsla okkum lutaðist, oyðing og týning; v48 sum løkir renna míni tár vegna ógævu dóttur fólks míns. v49 Uttan íhald gráta míni eygu og helma ikki í, v50 fyrr enn Harrin skoðar av himni og gevur tí gætur. v51 At síggja døtur borgar mínar elvir sál míni sút.
v52 Fyri onga søk mínir fíggindar veiddu meg eins og fugl, v53 tveittu meg livandi niður í gryvju og grýttu meg við gróti; v54 vatn fløddi yvir høvur mítt; eg hugsaði: »Eg eri farin!« v55 Eg kallaði, Harri, á navn títt upp úr teirri djúpu gryvju; v56 tú hoyrdi mína rødd: »Á, tipp ikki oyrað fyri neyðarrópi mínum!« v57 Tá ið eg rópaði, vart tú mær hjá og beyðst mær ikki at óttast. v58 Mál mítt, Harri, tú vardi og endurloysti mítt lív; v59 Harri, tú sært tann órætt, eg líði, veit mær mín rætt; v60 allan teirra hevndarhug sært tú, øll teirra loyniráð, v61 teirra háðan hoyrir tú, Harri, øll loyniráð teirra ímóti mær, v62 tað, sum fíggindar mínir hugsa og mæla ímóti mær tann líðilanga dag. v63 Hygg, hvussu teir í táttum sínum støðugt meg spotta. v64 Harri, løn teimum tað aftur eftir verkum handa teirra, v65 legg tú skýlu yvir hjarta teirra, ilt biði tú yvir teir, v66 elt teir í vreiði, oyð teir út undir tínum himni.