v1 Á, hvussu gullið er áfallið, broyttur hin dýri málmur, grýttir hinir heilagu steinar liggja á øllum vegamótum! v2 Hinir dýrmætu Zions synir, javnmætir skírum gulli, á, hvussu mettust teir javnt við leirker, handaverk leirkerasmiðarins! v3 Eisini sjákálar bjóða fram júgurið, geva hvølpum sínum at súgva, men dóttir fólks míns varð grimm eins og strutsur í oyðimørkum. v4 Tunga bróstabarnsins loðaði við góman av tosta; børn biddaðu breyð, men eingin gav teimum nakað. v5 Tey, sum ótu krásir, ørmaktast nú á gøtum; tey, sum borin vóru í skarlaki, grópa nú í mykju. v6 Misgerðin hjá dóttur fólks míns var størri enn syndin í Sódomu, sum kollveltist í bræði, so at hond ikki bregðaðist. v7 Høvdingar hennara vóru reinari enn kavi, hvítari enn mjólk, holdið reytt sum kórallar, útsjónd teirra sum saffir; v8 svartari enn sót eru teir nú á at líta, tekkjast ikki á gøtunum, teir skríða í skræðuni, vorðnir sum turkatrø. v9 Betur fóru teir, ið fullu fyri svørði, enn teir, ið doyðu av hungri, sum maktaðust burtur hungurstungnir, tí at eingin var gróðurin á markini. v10 Várkunnsamar konur kókaðu sjálvar síni børn; tá ið dóttir fólks míns oyddist, vórðu tey teimum til føðslu.
v11 Harrin læt vreiði sína renna, oysti út sína brennandi bræði; á Zion setti hann eld, sum oyddi hana alt til grundar. v12 Eingin kongur á fold, eingin jarðarríkis búgvi hevði hugsað, at atsóknarmenn og fíggindar skuldu komið inn um Jorsala borgarlið. v13 Men tað var fyri syndir hjá profetum hennara, fyri misbrot prestanna, sum har útheltu rættvíst blóð. v14 Teir reikaðu sum blindir um gøtur, dálkaðir í blóði, so at ikki var nertandi við klæði teirra. v15 »Varnist! Óreinir!« rópaði fólk, »varnist, havið tykkum burtur frá teimum!« Og tá ið teir flýddu frá einum til ein annan, ljóðaði: »Her skulu tit ikki leingi dvølja!« v16 Harrin sundraði teir sjálvur, hyggur ikki aftur til teirra, prestarnir vórðu einkisvirdir og profetarnir ikki eirdir. v17 Alsamt vit stardu eyguni móð eftir hjálp, men til einkis; uppi á sýnini vit hugdu eftir tjóð, sum onga hjálp kundi veita. v18 Teir eltu okkum, vit óttaðust fyri at koma á torg okkara; endalykt okkara nærkaðist, dagar várir vóru uppi, ja, endalykt vár var komin. v19 Teir, ið at okkum søktu, vóru fljótari enn himinsins ørnir, yvir fjøllini teir eltu okkum, lógu á loynum í oyðimørkum, v20 lívsandi vár, hin salvaði Harrans, varð fangaður í teirra gryvjum, hann, í hvørs skugga vit ætlaðu at liva tjóðanna millum.
v21 Gleð teg og fegnast, tú Edóms dóttir, sum býrt í Uz, eisini tær skal bikarið verða rætt, tú skalt drekka teg drukna og verða nektað. v22 Tín sekt er á enda, Zions dóttir, ikki skalt tú aftur í útlegd; men tíni misbrot, Edóms dóttir, skal hann revsa, avhylja syndir tínar.