v1 Men hann talaði eitt líknilsi til teirra um tað, at teir áttu altíð at biðja og ikki troyttast, og segði: v2 »Í einum staði var ein dómari, sum ikki óttaðist Guð og ikki firnaðist fyri nøkrum menniskja. v3 Men í sama staði var ein einkja, og hon kom til hansara og segði: »Lat meg fáa rætt yvir mótstøðumanni mínum!« v4 Leingi vildi hann ikki, men at endanum segði hann við seg sjálvan: »Tó at eg ikki óttist Guð og ikki firnist fyri nøkrum menniskja, v5 so vil eg kortini lata hesa einkjuna fáa rætt sín, av tí at hon ger mær ónáðir, fyri at hon ikki javnt og samt skal koma og plága meg.« v6 Men Harrin segði: »Hoyrið, hvat hin órættvísi dómarin sigur. v7 Og man tá Guð ikki lata síni útvaldu fáa rætt, tey, sum rópa til hansara dag og nátt? Og hevur hann ikki tol við teimum? v8 Eg sigi tykkum: hann skal lata tey fáa rætt sín í bræði. Men tá ið menniskjusonurin kemur, man hann tá finna trúnna á jørðini?«
v9 Men hann segði eisini hetta líknilsi við nakrar, sum litu á seg sjálvar, at teir vóru rættvísir, og roknaðu hinar fyri einki: v10 »Tveir menn fóru niðan í halgidómin at halda bøn, annar var Fariseari og annar tollari. v11 Farisearin stóð og bað soleiðis fyri seg sjálvan: »Eg takki tær, Guð, at eg ikki eri sum aðrir menn: ránsmenn, órættvísir, horkallar ella líka sum hasin tollarin. v12 Eg fasti tvær reisur um vikuna, eg lati tíggjund av øllum, sum mær ognast.« v13 Men tollarin stóð langt burtur og vildi enn ikki hevja upp eygu síni móti himli, men sló seg fyri bringuna og segði: »Guð náði meg syndara!« v14 Eg sigi tykkum: Hesin fór rættvísgjørdur heim til húsa, men hin ikki; tí at ein og hvør, sum setir seg sjálvan høgt, skal verða settur lágt; men tann, sum setir seg sjálvan lágt, skal verða settur høgt.«
v15 Men tey bóru eisini smábørnini til hansara, at hann skuldi nema við tey; men tá ið lærusveinarnir sóu tað, høvdu teir at teimum. v16 Men Jesus kallaði tey til sín og segði: »Latið børnini koma til mín og forðið teimum tað ikki; tí at Guðs ríki hoyrir slíkum til. v17 Sanniliga sigi eg tykkum: Tann, sum ikki tekur ímóti Guðs ríki eins og lítið barn, hann skal als ikki koma inn í tað.«
v18 Og ein av høvuðsmonnunum spurdi hann og segði: »Góði meistari, hvat skal eg gera, at eg kann arva ævigt lív?« v19 Men Jesus segði við hann: »Hví kallar tú meg góðan? Eingin er góður uttan ein, tað er Guð. v20 Boðini kennir tú: Tú mást ikki dríva hor; tú mást ikki sláa í hel; tú mást ikki stjala; tú mást ikki siga rangan vitnisburð; æra faðir tín og móður tína.« v21 Men hann segði: »Alt hetta havi eg hildið frá barnaárum mínum.« v22 Men tá ið Jesus hoyrdi hetta, segði hann við hann: »Eitt vantar tær enn. Sel alla ogn tína og skift hana sundur millum teirra fátæku, tá skalt tú hava dýran grip í himlinum, og kom so og fylg mær.« v23 Men tá ið hann hoyrdi hetta, varð hann heilt tungur í huga, tí at hann var ógvuliga ríkur. v24 Men tá ið Jesus sá tað á honum, segði hann: »Hvussu torført er hjá teimum, sum eiga ríkidømi, at koma inn í Guðs ríki! v25 Tí at tað er lættari hjá einum kameli at fara ígjøgnum eitt nálareyga enn hjá einum ríkum at koma inn í Guðs ríki.« v26 Men teir, sum hoyrdu hetta, søgdu: »Hvør kann tá verða frelstur?« v27 Men hann segði: »Tað, sum er ógjørligt hjá monnum, er gjørligt hjá Guði.« v28 Men Pætur segði: »Sí, vit hava yvirgivið okkara egna og fylgt tær.« v29 Men hann segði við teir: »Sanniliga sigi eg tykkum, at tann er eingin, sum hevur yvirgivið hús ella konu ella brøður ella foreldur ella børn fyri Guðs ríkis sakir, v30 uttan at hann skal fáa tað mangar ferðir aftur í hesi tíð og í hinum komandi heimi ævigt lív.«
v31 Men hann tók teir tólv til sín og segði við teir: »Sí, vit eru á ferð niðan til Jerúsalem, og alt tað, sum skrivað er av profetunum, skal fullbúgvast menniskjusoninum. v32 Tí at hann skal verða givin upp í heidna manna hendur og spottaður og háðaður og áspýttur, v33 og teir skulu húðfleingja hann og drepa hann, og triðja dagin skal hann rísa upp.« v34 Men teir fataðu einki av hesum, og hetta orðið var dult fyri teimum, og teir skildu ikki tað, sum talað var.
v35 Men tað bar so á, tá ið hann nærkaðist Jeriko, at har sat ein blindur maður við vegin og biddaði. v36 Og tá ið hann hoyrdi eina fjøld av fólki ganga framvið, spurdi hann, hvat hetta var. v37 Tey søgdu honum, at Jesus úr Nasaret kom framvið. v38 Og hann tók at rópa og segði: »Jesus, sonur Dávids, miskunna mær!« v39 Og tey, sum gingu undan, hóttaðu at honum, at hann skuldi tiga; men hann rópaði nógv harðari: »Sonur Dávids, miskunna mær!« v40 Tá steðgaði Jesus og beyð, at hann skuldi verða leiddur til sín; og tá ið hann var komin tætt til hansara, spurdi hann hann og segði: v41 »Hvat vilt tú, at eg skal gera fyri teg?« Men hann segði: »Harri, tað, at eg má fáa sjón mína aftur!« v42 Og Jesus segði við hann: »Fái tú sjónina! Trúgv tín hevur frelst teg!« v43 Og í stundini fekk hann sjónina aftur, og hann fylgdi honum og prísaði Guði. Og alt fólkið lovaði Guði, tá ið tey hetta sóu.