v1 Tá skal himmiríkið verða líknað við tíggju moyggjar, sum tóku lampur sínar og fóru út at møta brúðgóminum. v2 Men fimm teirra vóru óhygnar og fimm hygnar. v3 Tí at hinar óhygnu tóku lampur sínar, men tóku onga olju við sær; v4 men hinar hygnu tóku olju við í konnum sínum aftrat lompum sínum. v5 Men við tað at brúðgómurin dvøldi við at koma, kom tyngd á tær allar, og tær sovnaðu. v6 Men um midnátt kom róp í: »Sí, nú kemur brúðgómurin! Farið út at møta honum!« v7 Tá vaknaðu allar hesar moyggjarnar og fóru at gera lampur sínar til. v8 Men hinar óhygnu søgdu við hinar hygnu: »Latið okkum fáa eitt sindur av olju frá tykkum, tí at lampur okkara slokna.« v9 Men hinar hygnu svaraðu og søgdu: »Nei, tað fer ikki at røkka til hjá okkum og hjá tykkum við. Farið tit heldur til teirra, ið selja, og keypið tykkum sjálvum.« v10 Meðan tær nú fóru avstað at keypa, kom brúðgómurin; og tær, ið búnar vóru, fóru við honum inn til brúdleyps; og dyrnar vórðu latnar aftur. v11 Men seinni komu eisini hinar moyggjarnar og søgdu: »Harri, harri, lat okkum upp!« v12 Men hann svaraði og segði: »Sanniliga sigi eg tykkum, eg kenni tykkum ikki.« v13 Vakið tí, tí at tit vita hvørki dagin ella tíman!
v14 Tí at tað er rætt sum ein maður, sum ætlaði sær út av landinum at ferðast og kallaði húskallar sínar til sín og gav teimum tað, ið hann átti, upp í hendur; v15 og einum gav hann fimm talentir, øðrum tvær og hinum triðja eina, hvørjum eftir sínum førimuni, og so fór hann av landinum. v16 Men við tað sama fór tann, sum fingið hevði hinar fimm talentirnar, og handlaði við teimum og vann aðrar fimm talentir. v17 Somuleiðis vann eisini tann, sum fingið hevði tvær, aðrar tvær. v18 Men tann, sum fingið hevði hina einu, fór og gróv eitt hol í jørðina og fjaldi pengarnar hjá húsbónda sínum. v19 Men tá ið long tíð var umliðin, kemur húsbóndin hjá hesum húskøllum aftur og ger upp roknskapin við teir. v20 Og tann, sum fingið hevði hinar fimm talentirnar, kom fram og hevði aðrar fimm talentir við sær og segði: »Harri, tú fekst mær fimm talentir; sí, aðrar fimm talentir havi eg vunnið.« v21 Húsbóndi hansara segði við hann: »Tað var væl gjørt, tú góði og trúgvi húskallur! Tú vart trúgvur yvir lítlum, eg vil seta teg yvir nógvum. Far inn til gleði harra tíns!« v22 Tá kom eisini tann fram, sum fingið hevði hinar tvær talentirnar, og segði: »Harri, tú fekst mær tvær talentir; sí, aðrar tvær talentir havi eg vunnið.« v23 Húsbóndi hansara segði við hann: »Tað var væl gjørt, tú góði og trúgvi húskallur! Tú vart trúgvur yvir lítlum, eg vil seta teg yvir nógvum. Far inn til gleði harra tíns!« v24 Síðan kom eisini tann fram, sum fingið hevði hina einu talentina, og segði: »Harri, eg kendi teg, at tú ert ein harður maður, ið heystar inn, har sum tú ikki sáaði, og savnar saman, har sum tú ikki stroyddi; v25 og eg óttaðist og fór tí burtur og fjaldi talent tína í jørðini. Sí, her hevur tú títt!« v26 Men húsbóndi hansara svaraði og segði við hann: »Tú illi og lati húskallur! Tú visti, at eg heysti inn, har sum eg ikki sáaði, og savni saman, har sum eg ikki stroyddi! v27 Tú átti tí at hava sett peningar mínar inn hjá peningavekslarunum; so hevði eg, tá ið eg kom heim, kunnað fingið mítt aftur við rentu. v28 Takið tí talentina frá honum og latið tann, sum hevur hinar tíggju talentirnar, fáa hana. v29 Tí at einum og hvørjum, sum hevur, skal verða givið, og hann skal hava í yvirflóð; men tann, sum einki hevur, frá honum skal verða tikið eisini tað, sum hann hevur. v30 Og kastið hin ódugna húskallin út í myrkrið fyri uttan; har skal verða grátur og tannagrísl!«
v31 Men tá ið menniskjusonurin kemur í dýrd síni og allir einglarnir við honum, tá skal hann sita í dýrdarhásæti sínum. v32 Og øll fólkasløgini skulu koma saman framman fyri honum; og hann skal skilja tey hvørt frá øðrum, eins og hirðin skilir seyðirnar frá geitunum, v33 og seyðirnar skal hann seta høgrumegin við seg, og geitirnar vinstrumegin. v34 Tá skal kongurin siga við tey, sum eru høgrumegin við hann: »Komið higar, tit hini vælsignaðu hjá faðir mínum, og fáið ríkið tað í arv, sum tykkum hevur verið lagað, frá tí at verøldin var grundað! v35 Tí at eg var svangur, og tit góvu mær at eta; eg var tystur, og tit góvu mær at drekka; eg var ókunnigur, og tit hýstu mær; v36 eg var nakin, og tit klæddu meg; eg var sjúkur, og tit vitjaðu meg; eg sat í fangahúsi, og tit komu at finna meg.« v37 Tá munnu hini rættvísu svara honum og siga: »Harri, nær sóu vit teg svangan og góvu tær at eta, ella tystan og góvu tær at drekka? v38 Nær sóu vit teg ókunnigan og hýstu tær, ella naknan og klæddu teg? v39 Nær sóu vit teg sjúkan ella í fangahúsi og komu at finna teg?« v40 Og kongurin skal svara og siga við tey: »Sanniliga sigi eg tykkum, so satt sum tit hava gjørt hetta móti einum av hesum minstu brøðrum mínum, tá hava tit gjørt tað móti mær.« v41 Tá skal hann eisini siga við tey vinstrumegin: »Farið burtur frá mær, bannaðu tit, í hin æviliga eldin, sum er ætlaður djevulinum og einglum hansara! v42 Tí at eg var svangur, og tit góvu mær ikki at eta; eg var tystur, og tit góvu mær ikki at drekka; v43 eg var ókunnigur, og tit hýstu mær ikki; eg var nakin, og tit klæddu meg ikki; eg var sjúkur og í fangahúsi, og tit vitjaðu meg ikki.« v44 Tá munnu eisini tey svara og siga: »Harri, nær sóu vit teg svangan ella tystan ella ókunnigan, ella naknan ella sjúkan ella í fangahúsi, og tæntu tær ikki?« v45 Tá skal hann svara teimum og siga: »Sanniliga sigi eg tykkum, so satt sum tit ikki hava gjørt hetta móti einum av hesum minstu, tá hava tit heldur ikki gjørt tað móti mær.« v46 Og hesi skulu fara burtur til æviga revsing, men hini rættvísu til ævigt lív.«