v1 Eins og kavi um summarið og regn um heystið, so hóskar ikki æra fyri dára. v2 Eins og spurvin, ið flagsar burt, og svalan, ið fer á flog, so er grundaleys illbøn – hon rínur ikki á. v3 Koyril til hestin og teymur til ásinið og stavur til bakið á dárum. v4 Svara ikki dáranum eftir fávitsku hans, so at tú ikki sjálvur verður honum líkur. v5 Svara dáranum eftir fávitsku hans, so at hann ikki skal halda seg sjálvan vera vísan. v6 Tann høggur føturnar av sær og fær sút at drekka, sum sendir boð við einum dára. v7 Visin hanga beinini á vanførum manni, so eru orðtøk í munni á dárum. v8 Sum at binda stein í sleingiband, so er tað at veita einum dára æru. v9 Eins og tornagrein í hondini á druknum manni, so eru orðtøk í munni á dárum. v10 Eins og skotmaður, sum særir alt, so er tann, sum leigar ein dára og hvønn, sum fer framvið. v11 Eins og hundur, sum vendir aftur til spýggju sína, so er ein dári, sum tekur upp aftur fávitsku sína. v12 Sært tú mann, sum heldur seg sjálvan vísan, tá er størri vón um dáran enn um hann. v13 Letingin sigur: »Tað er eitt villdjór á veginum, ein leyva úti á torgunum.« v14 Hurðin snarar sær á leikindunum, og letingin snarar sær á legu síni. v15 Latur maður drepur hondina í fatið, men tað er honum strævið at føra hana upp aftur til munnin. v16 Latur maður heldur seg vísari vera enn sjey, sum geva vitug andsvør. v17 Eins og tann, sum tekur um oyruni á hundi, sum fer rennandi framvið, so er tann, sum fýkur upp í øði um trætu, sum honum ikki kemur við. v18 Eins og óður maður, sum skjýtur við brennandi ørvum – við banaskotum – v19 so er tann maður, sum næsta sín svíkur og sigur: »Eg gjørdi tað bara til stuttleika.« v20 Tá ið brennið er uppi, sloknar eldurin, tá ið eingin baktalari er, heldur klandrið uppat. v21 Eins og kol skal til gløður og viður til eld, so skal illførur maður til at birta klandur. v22 Baktalarans orð eru eins og góðgæti, og tey ganga væl niður í búkin. v23 Eins og silvurskón uttan á pottabroti, so eru brennandi varrar og ilt hjarta. v24 Við vørrum sínum letist óvinurin vinaliga, men svik ber hann í hjarta. v25 Tá ið hann blíðmæltur talar, tá trúgv honum ikki, tí at sjey andstygdir eru í hjarta hans. v26 Tó at hatrið seg dylur í sviki, so kemur tó tess illskapur upp á fundi. v27 Tann, sum grevur eina grøv, fellur í hana sjálvur, og steinurin dettur aftur á tann, sum rullar hann. v28 Lygitungan hatar tey, sum hon hevur kúgað, og falsmuðurin førir til undirgangs.