v1 Orð prædikarans, Dávids sonar, Jerúsalems kongs.
v2 Fáfongdanna fáfongd, sigur prædikarin, fáfongdanna fáfongd. Alt er fáfongd. v3 Hvønn vinning hevur maðurin av allari møði síni, sum hann møðir seg við undir sólini? v4 Ein ættin fer, og onnur kemur, men jørðin stendur um ævir. v5 Og sólin rísur, og sólin setir, og hon skundar sær aftur á stað sín, har sum hon rísur. v6 Vindurin lækkar niður í sunnan og hækkar upp í norðan; hann skiftir og skiftir og tekur aftur at mala av nýggjum. v7 Allar áir renna í sjógvin; men sjógvurin verður aldri fullur; hagar sum áirnar renna, har verða tær við at renna. v8 Alt møðir seg, so at eingin maður kann siga frá tí; eygað verður ikki mett av at síggja, og oyrað verður ikki fult av at hoyra. v9 Tað, sum hevur verið, tað skal verða, og tað, sum hevur hent, tað skal henda; einki er nýtt undir sólini. v10 Er okkurt til, sum sagt verður um: »Sí, hetta er nýtt!« – tá hevur tað longu verið til í tíðum, sum vóru undan okkum. v11 Um forfedrarnar er einki minni, og heldur ikki um eftirkomararnar, sum eftir koma, verður nakað minni hjá teimum, sum seinni verða til.
v12 Eg, prædikarin, var kongur yvir Ísrael í Jerúsalem. v13 Eg legði hugin á at rannsaka og granska við vísdómi alt tað, sum hendir undir himlinum. Tað er ein ring plága, sum Guð hevur givið mannabørnunum at plágast við. v14 Eg hugdi at øllum tí, sum hendir undir sólini; og sí: alt samalt var fáfongd og eftirsókn eftir vindi. v15 Tað, sum krókut er, kann ikki verða beint; og tað, sum vantar, kann ikki verða talt við. v16 Eg hugsaði við sjálvum mær: »Sí, eg havi vunnið mær størri og ríkari vísdóm enn allir teir, sum rátt hava yvir Jerúsalem undan mær, og hjarta mítt hevur skoðað vísdóm og fróðskap í stórum muni.« v17 Eg legði hugin á at skyna vísdóm og at skyna óvitsku og fákunnu. Men eg gjørdi ta roynd, at eisini tað er eftirsókn eftir vindi. v18 Tí at við miklum vísdómi fylgist mikil gremja, og tann, sum økir vitsku sína, økir kvøl sína.