v1 Ein vanlukka er til, sum eg havi sæð undir sólini, og hon liggur tung á menniskjuni: v2 Tá ið Guð gevur einumhvørjum manni ríkidømi, dýrgripir og heiður, so at honum vantar einki av tí, sum honum lystir, men Guð ger hann ikki føran fyri at njóta gott av tí, men ein fremmandur maður nýtur tað – tá er hetta fáfongd og ein ring líðing. v3 Um maður átti hundrað børn og livdi mong ár, so at ævidagar hansara vórðu mangir, men sál hansara mettaðist ikki av góðum, og hann fekk heldur onga grøv, tá sigi eg, at ein burður, sum ikki er komin av tíð, er betur staddur enn hann. v4 Tí at hann kemur í fáfongd og fer burtur í myrkur, og í myrkri verður navn hansara hult; v5 og sólina hevur hann hvørki sæð ella kent; hann hevur meiri ró enn hin. v6 Og um hann so livdi tvær reisir túsund ár, men ikki fekk at njóta lukku – fer ikki alt somu leiðina?
v7 Øll mansins møði er fyri munn hansara, og kortini verður trá hansara aldri stillað. v8 Tí at hvønn fyrimun hevur vísmaðurin fram fyri hin fákunna? Hvønn fyrimun hevur hin fátæki, sum veit at ganga fyri eygum teirra, sum liva? v9 Betri er at síggja við eygunum, enn at ágirndin sveimar um. Eisini hetta er fáfongd og eftirsókn eftir vindi.
v10 Tað, sum hendir, er longu langt síðan nevnt við navni, og tað er tilskilað, hvat ein maður skal verða, og maðurin kann ikki taka upp søksmál móti tí, sum er sterkari enn hann. v11 Tí at nøgd av orðum er til, sum bert økja fáfongdina, hvat batar tað manninum? v12 Tí at hvør veit, hvat ið gott er fyri mannin í lívinum, allar fáfongdar ævidagar hansara, sum hann livir sum ein skuggi? Og hvør kann siga einum manni, hvat ið henda skal eftir hansara dag undir sólini?