v1 Biðið Harran um regn; hann gevur várregn og heystregn; hann veitir monnum og markarinnar urtum toruveður við glopraregni. v2 Men tala húsgudanna er svik, og lygnir skoða spásagnarmenninir, dreymarnir siga frá ongum, og fánýt er uggan teirra; tessvegna reika tey um eins og fylgi, neyðstødd, av tí at eingin er hirðin.
v3 Móti hirðunum brennur mín vreiði; eg heimsøki oddaseyðirnar; tí at Harri herliðanna vitjar sítt fylgi, Júdaætt, og ger teir glæsiligar eins og gangara í stríði. v4 Frá honum kemur hornsteinur og tjaldhælur, frá honum kemur stríðsbogin, og frá honum kemur hvør ein herhøvdingi. v5 Allir verða teir menn, sum í bardaga traðka niður hetjur eins og skarn á gøtum; dirvisliga munnu teir berjast, tí at Harrin við teimum er; men til skammar verða teir, sum á hestum ríða. v6 Eg dirvi Júdahús og veiti Jósefs húsi frelsu; í miskunn míni eg føri teir heim aftur, so at teir verða, eins og teir ongantíð høvdu verið burturriknir; tí at eg eri Harrin, Guð teirra, og bønhoyri teir. v7 Tá verða Efraims menn hetjum líkir; hjørtu teirra gleðast eins og av víni, synir teirra skulu síggja tað og gleðast; hjørtu teirra fegnast í Harranum. v8 Eg bríksli á teir og savni teir saman, tí at eg loysi teir út, og teir skulu aftur verða fjølmentir sum í forðum. v9 Eg sáddi teir út millum tjóðanna; men í fjarlegdini mintust teir til mín og aldu har børn til tess at koma heim aftur. v10 Eg flyti tey heim aftur úr Egyptalandi og savni tey úr Assurs landi, eg leiði tey inn í Gileads land og inn á Libanon; men ikki munnu teir rúmast har. v11 Teir fara gjøgnum trongdarinnar hav; hann leggur niður sjógv fyri teimum; allir Níláarstreymar torna upp; lúta má dramblæti Assurs, Egyptalands kongsstavur dvína. v12 Men teir styrki eg í Harranum; í navni hansara skulu teir ganga, sigur Harrin.